Հայ-թուրքական հարաբերությունների հաստատումն ինքնին դրական գործընթաց է, քանի որ պարզ է՝ շատ ավելի լավ է ապրել հարևան երկրի հետ հաշտ ու բաց սահմաններով, քան թշնամանքի ու փակ սահմանների պայմաններում։ Բայց այդ հնարավորությունն իր մեջ պարունակում է նաև սպառնալիքներ, որովհետև չափազանց կարևոր է գինը, որը Հայաստանը կարող է վճարել այդ հնարավորության դիմաց։
Հայաստանը հերթապահ հայտարարություններ է անում առանց նախապայմանների հարաբերությունների հաստատման մասին։ Բայց դա կարող է լինել միայն հրապարակային մտավարժանք։ Շատ կարևոր է հարցի պատասխանը՝ արդյոք Թուրքիան պատրա՞ստ է առանց նախապայմանների հարաբերություններ հաստատել։ Պատասխանը, ցավոք, բացասական է։ Հատկապես, որ արցախյան վերջին պատերազմից հետո Թուրքիան ու Ադրբեջանը գրեթե բոլոր ուղղություններով առաջադրել են իրենց նախապայմանները, որոնք գրեթե ամբողջությամբ բավարարվել են Հայաստանի կողմից, վերջին ամենացայտուն օրինակը թուրք-ադրբեջանական համատեղ նախաձեռնություն համարվող «3+2» ձևաչափով բանակցություններին Հայաստանի մասնակցությունն էր։
Այսինքն՝ Թուրքիան տեսնում է, որ գործ ունի Հայաստանի այնպիսի իշխանության հետ, որը գործնականում պատրաստ է բավարարելու ցանկացած նախապայման՝ հանուն «խաղաղության դարաշրջանի»։
Ռոբերտ Տեր-Սարգսյան
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
