Ասում է Մարի Սահակյանը, որը մասնագիտացել է հենդպոկ ոճի դաջվածքներ անելու մեջ
Դաջվածքը տարածված է աշխարհի գրեթե բոլոր անկյուններում: Նախկինում դաջվածքներն արվում էին ձեռքով, այսինքն՝ դաջվածք կատարողը ասեղով ծակում էր մաշկը եւ ձեռքով ներարկում թանաքը: Մեր օրերում գերակշռում են դաջվածքի մեքենաները, բայց չնայած դաջվածքի մեքենաների ակնհայտ գերակշռությանը, աշխարհի տարբեր անկյուններում դեռ պահպանվում է «հենդպոկ» ոճը, որը պահպանվել է նաեւ Հայաստանում: Մեզ հետ զրույցում Մարի Սահակյանը սիրով պատմեց, թե ինչպես է սկսել իր գործունեությունը այս ոլորտում եւ թե ինչպե՞ս վերջինիս մոտ ծագեց Հայաստանի դաջվածքների աշխարհ ներմուծել հենդպոկը:
– Մարի, ե՞րբ ծագեց դաջվածք անելու միտքը, եւ այդ «ոլորտ» մտնելիս՝ գիտակցո՞ւմ էիր, որ այսպես կոչված՝ «հավերժ նվեր» ես տալու հաճախորդներիդ:
– Միտքը ծագեց այն ժամանակ, երբ հասկացա, որ Հայաստանի շուկան սահմանափակ է ու չեմ կարող ունենալ այն տատուները, որոնք ուզում եմ, ավելի ճիշտ՝ հենց «հենդպոկ» տատուն: Իսկ այն գիտակցումը, որ մարդկանց հավերժ մի բան եմ տալիս, արդեն դաջվածք անելուց մի քանի ամիս հետո եկավ: Հասկացա, որ ճիշտ աուրա եւ տրամադրվածություն ունենալու դեպքում միայն դրական զգացումներ կփոխանցեմ մարդկանց թեկուզ եւ հավերժ:
Կարդացեք նաև
– Մասնագիտական դասընթացներ անցե՞լ ես, թե՞ ինքնուսուցումն է քո գործի հիմքը:
– Ինքնուսուցումը, քանի որ մինչ ինձ Հայաստանում «հենդպոկ» տեխնիկայով ոչ ոք չէր զբաղվում եւ չէր էլ կարող սովորեցնել: Տատուն ինձ համար հոբի է, երեւի թե դա է պատճառը, որ կենտրոնացել եմ սեփական փորձիս վրա, ինքնազարգացմանս վրա:
– Հնարավո՞ր է՝ դաջվածք անելու սերը մի օր հոբիից դառնա աշխատանք:
– Իհարկե, հնարավոր է, չեմ բացառում, բայց այս պահին աշխատանքս ծավալում եմ հոբիի սահմաններում, եւ չնայած այդ փաստին՝ աշխատանքիս որակը բավականին բարձր է:
– Ո՞րն է դաջվածքի քո սիրելի ոճը:
– Այս պահին նախընտրում եմ աբստրակտ ոճը, որովհետեւ չեմ սիրում արհեստականորեն տատուներին դնել սահմանափակումների մեջ կամ շատերի կողմից կարծրատիպերում տեղավորել: Աբստրակցիան կոտրում է սահմանները եւ օրենքները տատուների հետ կապված: Այդ ոճի տատուների մեջ կա ազատություն, եւ չնայած նրան, որ հակված եմ այն մտքին, որ իդեալական տատուներ եւ առհասարակ ոչինչ չկա, միեւնույն է՝ իմ նախընտրելի ոճում ինձ համար դրականը գերակշռում է:
– Խոսեցիր ազատությունից, եթե ազատությունը պատկերես դաջվածքի տեսքով, ի՞նչ գույն կունենա այն:
– Սպիտակ, քանի որ սպիտակ դաջվածքներն ինձ համար շատ անձնական են, իսկ ազատությունն ամեն մարդու ներսում պետք է լինի, եթե երեւացող է, ուրեմն հասարակության ազդեցությունը ենթագիտակցորեն կա:
– Աշխարհում գերակշռում են հենց սեւ ու սպիտակ դաջվածքները, ըստ քեզ՝ ինչո՞վ է դա պայմանավորված, ինչո՞ւ են մարդիկ սկսել ավելի քիչ տեղ հատկացնել գունավոր դաջվածքներին:
– Ի սկզբանե գերակշռել է միայն սեւ ներկը, եւ այդ սեւ ներկով աշխատելը դարձել է ստանդարտ տատուի ոլորտում: Մարդիկ էլ հիմնականում ձգտում են ստանդարտին ու «ընդունված»-ին, եւ ավելի հազվադեպ են ռիսկերի դիմում:
– Մարի, ինչո՞ւ հենց 02needles:
– Մի քիչ երկար պատմություն է: Փորձեմ հնարավորինս հակիրճ ներկայացնել: 02 needles-ում այս պահին երկուսով ենք ես եւ մյուս Մարին: Դպրոցական տարիներին ընկերներով խումբ ունեինք, անունը 0202 էր, ու հենց այդ խումբը միավորեց մեզ, դարձնելով մոտ ընկերներ։ Մեր մոտ ընկերը, որը նույնպես մեր խմբակիցն էր, զոհվեց 44- օրյա պատերազմում։ Մեզ համար կարեւոր էր նրա հետ կապել մեր ստուդիայի անունը, քանի որ մենք կանք, որովհետեւ նա կար։ Ավելին մանրամասնել չեմ ցանկանում:
– Ասում են՝ դաջվածքը քարացած պատմություն է…
– Այնքան էլ համամիտ չեմ, մարդիկ ուղղակի սիրում են արհեստական իմաստներ տալ ամեն ինչին։ Ըստ իս`ամեն բան չէ եւ ամեն դաջվածք չէ, որ մարդու էության իմաստն ու ցավն է կրում իր մեջ:
Էլեն ՄԻՐԶՈՅԱՆ
ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի ուսանողուհի
«Առավոտ» օրաթերթ
11.12.2021
