Ասում է երիտասարդ երգչուհի Լիլիթ Ղուշունցը
– Լիլիթ, Արցախում կայացած բազմաթիվ համերգների ժամանակ ենք լսել քո ձայնը։ Ինչպե՞ս երգարվեստի ուղին ընտրեցիր…
– Մանկուց շատ եմ սիրել երգել: Միշտ բակում համերգներ էինք կազմակերպում՝ երգում, պարում, ասմունքում: Այնպես ստացվեց, որ 12 տարեկանում ընդունվեցի Ստեփանակերտի Կոմիտասի անվան երաժշտական դպրոց ու չնայած բազմաթիվ արգելքների, միեւնույն է, միշտ զգում էի, որ երաժշտությունն իմն է եւ կարծես ես էլ՝ իրենը:
– Այժմ ուսանում ես Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի ակադեմիական վոկալ բաժնում:
Կարդացեք նաև
– Կարծում եմ, որ երաժիշտն ու առհասարակ յուրաքանչյուր մարդ, ով սիրում է իր մասնագիտությունը, պետք է զարգանա եւ անընդհատ ինքնակրթվի: Սկզբում չէի սիրում ակադեմիական վոկալը եւ ուզում էի սովորել էստրադ֊ջազային բաժնում, որի համար, ցավոք, անվճար տեղ հատկացված չէր: Բայց շնորհիվ դասախոսիս՝ պարոն Թամազովի, այժմ շատ եմ սիրում, այսպես ասած, ոչ այդքան սիրով ընտրած բաժինս:
Ինչ խոսք, կոնսերվատորիա ընդունվելն ինձ համար տարիների երազանք է եղել եւ ինչքան խոչընդոտներ էլ որ եղել են, միեւնույն է, ես միշտ ինձ այնտեղ եմ պատկերացրել ու միշտ զգացել եմ, որ ես ամեն դեպքում այդ շենք մտնելու եմ որպես ուսանող: Հետաքրքիրն այն է, որ ես ինձ ցանկացած իրավիճակում պատկերացնում եմ այս կյանքում, ինչպես որպես շատ հայտնի աստղ, այնպես էլ օրինակ՝ վոկալի ուսուցչուհի: Այսինքն՝ կարելի է ասել, որ պատրաստ եմ կյանքի բոլոր «անակնկալներին» հարմարվել: Փորձում եմ դիրքերս չկորցնել, բայց ինչ արած, կյանքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է:
– Եթե գաղտնիք չէ, սովորելուն զուգահեռ ինչո՞վ ես զբաղվում։
– Սովորելուն զուգահեռ նկարահանվում եմ ֆիլմերում: Ասեմ, որ շա՜տ պատահական եղավ ամեն ինչ ու չնայած դեռ չունեմ հիմնական գլխավոր դեր, բայց աշխատում եմ այդ ուղղությամբ:
– Իսկ մեկը մյուսին չի՞ խանգարում։
– Ինչ-ինչ հարցերում խանգարում է, բայց փորձում եմ հասցնել, որովհետեւ երկուսն էլ սիրում եմ:
– Այն երաժշտությունը, որն այսօր մատուցում ես դու, հոգեհարազա՞տ է քեզ…
– Երաժշտությունն իմ կյանքի անբաժան մասն է: Գիտե՞ք, ամենալավ հանգստացնող, սթրեսից հանող, ինչու չէ՝ նաեւ սթրեսի հասցնող, մոտիվացնող «բաղադրիչ» է երաժշտությունը: Բառերով անհնար է եւ այդքան էլ գեղեցիկ չէ ներկայացնել երաժշտությունը, իրեն պետք է միայն ու միայն զգալ եւ խորանալ նրա մեջ:
Այն, ինչը ես այսօր մատուցում եմ, խայտառակ հոգեհարազատ է ինձ… Այսինքն՝ ես չեմ երգում երգեր, որոնք ինձ հարազատ չեն կամ էլ ոչինչ չեմ զգում դրանք երգելիս: Երաժշտությունը նախ առաջին հերթին զգացմունք է, որը չես կարող զգալ ուրիշ ոչ մի տեղ: Ու եթե ինչ-որ երգ, այսպես ասած, չի բավարարում այդ զգացմունքները, ես այն չեմ լսում ու չեմ երգում, որքան էլ լինի ժամանակակից կամ հայտնի հիթ:
Զրուցեց Վովա ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆԸ
«Առավոտ» օրաթերթ
11.12.2021
