«Առաջին լրատվական»–ի զրուցակիցն է «Հելսինկյան նախաձեռնություն-92» Լեռնային Ղարաբաղի կոմիտեի համակարգող, խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակների դափնեկիր Կարեն Օհանջանյանը։
–Պարոն Օհանջանյան, Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը Հայաստանից պահանջում է հրապարակել Զանգեզուրի միջանցքի բացման ժամկետը, հակառակ դեպքում սպառնում է խնդիրներ ստեղծել։ Նա մեջբերում է 44–օրյա պատերազմը և նշում, որ հիմա եթե մենք այդ միջանցքի բացման օր հրապարակենք այն ժամանակվա նման խնդիրներ չենք ունենա։ Ի՞նչ գործողություններ կարող ենք սպասել։
–Ալիևը քաջ գիտակցում է, որ պետք է շտապի ձեռք բերել Զանգեզուրի միջանցքը, քանի որ այս հարցի ձգձգումը կարող է վերջապես թաղել տարածքային միավորման թուրք- իսկ հետո դեպի Կենտրոնական Ասիա (որտեղ ապրում են թյուրքալեզու ժողովուրդներ) էքսպանսիա սկսելու թուրք-ադրբեջանական երազանքը: Դրան նա պետք է անպայման հասնի, քանի որ դա չափազանց կարևոր է Թուրքիայի համար, որի համար ներկայիս միջազգային եռուզեռը ամենահարմար պահն է Մեծ Թուրանի գաղափարների իրականացման համար։ Միևնույն ժամանակ, Ալիևը քաջ գիտակցում է, որ Հայաստանը աստիճանաբար կսկսի վերականգնվել և հայտնի չէ, թե ինչպիսին կլինի նրա պատասխանը Ադրբեջանի և Թուրքիայի սպառնալիքներին, մանավանդ, որ Ռուսաստանը հիացած չէ Ուկրաինայի հարցով Թուրքիայի և Ադրբեջանի պահվածքով։ Հայաստանի իշխանությունները պետք է գիտակցեն, որ մեր ժողովրդի մասնատված քաղաքականության շարունակությունը վերջնականապես կկործանի ոչ միայն հայոց պետականության գոյության գաղափարը, այլ վերջնականապես վերջ կդնի հայ ազգի վերածննդին։ Բոլոր քաղաքական ուժերը պետք է համախմբվեն մեկ բռունցքով և միասին որոշեն, թե ինչպիսին պետք է լինի մեր պատասխանը Ադրբեջանի լկտի մարտահրավերին։ Մենք չպետք է վախենանք, պետք է պատասխան տալ հարվածի դիմաց, և դա անմիջապես կոգևորի ողջ ժողովրդին, և այդ ժամանակ Ադրբեջանը կկծի իր պոչը։ Ինչ վերաբերում է կապի բացմանը, ապա կարծում եմ, որ դրանում մենք պետք է տեսնենք նաև տնտեսական վերականգնման որոշակի դրական կողմեր։ Բայց դա պարտադիր չէ, որ լինի միջանցքների ապահովման սկզբունքով։ Որպես միասնական ժողովուրդ՝ մենք պետք է ոտքի կանգնենք՝ պաշտպանելու մեր շահերը։ Եվ այդ ժամանակ Ռուսաստանը՝ պատերազմի գլխավոր մեղավորը նման ողբալի արդյունք ապահովողը, կմտածի ճնշում գործադրել Հայաստանի իշխանությունների վրա, որպեսզի կատարի երեք առաջնորդների հայտարարության բոլոր կետերը։
– Որո՞նք պետք է լինեն հայկական կողմի գործողությունները։ Մենք ոչ մեկ անգամ ենք հայտարարել, որ միջանցք չի լինելու, ի՞նչ պետք է անենք հիմա։
Կարդացեք նաև
–Նախ մի կողմ պետք է դնենք բոլոր վեճերը։ Պետք է ստեղծել ազգային միասնության կառավարություն. Մի որոշ ժամանակ մոռանանք, թե ով է մեղավոր պարտության համար, ով մեզ տապալեց ու երկիրը դուրս բերեց համաշխարհային քաղաքակրթությունից։
Երկրորդ՝ անհրաժեշտ է հնարավորինս արագ վերակազմավորել Հայաստանի և Արցախի զինված ուժերը՝ երկրի պաշտպանության կառավարման մարտահրավերներին և տեխնոլոգիական նոր հնարավորություններին համապատասխան։ Բանակը պետք է պրոֆեսիոնալ լինի, և այն պետք է ունենա նաև հատուկ ստորաբաժանումներ, որոնք հատուկ գործառույթներ են կատարում այնպիսի ճգնաժամերի ժամանակ, ինչպիսիք են պատերազմը կամ Ալիևի ներկայիս սպառնալիքը։
Երրորդ, մենք չպետք է վախենանք արձագանքել մեր թշնամիների սպառնալիքներին: Հակառակորդը գիտի, որ հայկական բանակը բարոյալքված է, ուստի իրեն այդքան լկտի է պահում։ Հայաստանի սահմանը խախտողները պետք է պատանդ վերցվեն և դատվեն որպես ռազմական հանցագործներ, ինչպես դա անում է Ադրբեջանը. Մի վախեցեք թշնամու դեմ կռվելուց: Մի փոքր հաղթանակը կոգեշնչի ողջ բանակին ու ողջ ժողովրդին, իսկ հետո ադրբեջանցիներին պարզապես կստիպեն իրենց պահել մեզ համար ընդունելի վարքագծի շրջանակներում։
Չորրորդ՝ պետք չէ վախենալ, և պետք է բարձրաձայն հայտարարել և՛ Ռուսաստանին, և՛ Ադրբեջանին, որ Հայաստանը ոչ մի միջանցք չի տրամադրի, այլ պատրաստ է քննարկել հաղորդակցության դարպասների բացման հարցը։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
