Նոյեմբերի 26-ին Սոչիում կայացած եռակողմ հանդիպումը ցույց տվեց, որ Հայաստանը շարունակում է հանձնվել՝ բառի ուղիղ և փոխաբերական իմաստներով։
Այդ հանդիպման արդյունքում ընդունված հայտարարության մեջ չկար որևէ հայանպաստ ստորակետ, այն դեպքում, երբ ողջ փաստաթուղթն Ադրբեջանի ու Ռուսաստանի շահերի մասին էր։
Դրանում որևէ խոսք չկար հայ ռազմագերիների վերադարձի, Արցախի կարգավիճակի մասին, փոխարենը՝ ամբողջությամբ շարադրված էին այն բոլոր ռազմավարական նպատակները, որոնց ձգտում է Ադրբեջանը, և որոնք առնվազն չեն հակասում Ռուսաստանի շահերին։
Հայ հասարակության լավատեսական հատվածը մխիթարվում է, որ ի հեճուկս սպասումների՝ Սոչիում չստորագրվեց կապիտուլյացիոն հերթական ակտը, ասենք, «միջանցքի» ամրագրմամբ։
Կարդացեք նաև
Դա, սակայն, խիստ մակերեսային ու իրավիճակային մխիթարանք է, քանի որ Սոչիում խորքային առումով շարունակվեց 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի տրամաբանությունը՝ սողացող կապիտուլյացիայի ու հայկական շահերի աստիճանական ոտնահարման գործընթացը, որը Նիկոլ Փաշինյանը սպասարկում է իր քարոզիչներին ոգեշնչող, սակայն իրականում խղճահարություն առաջացնող հայացքով ու կեցվածքով։
Հանդիպումից հանդիպում, բանակցությունից բանակցություն Նիկոլ Փաշինյանն ապացուցում է այն պարզագույն ճշմարտությունը, որ պատերազմում պարտված ղեկավարը չի կարող գոնե նվազագույն արժանապատվությամբ ներկայացնել Հայաստանի շահերն աշխարհում, առավել ևս՝ Ադրբեջանի հետ հարաբերություններում։
Պետությունների ղեկավարումը, քաղաքական իշխանությունն ընդհանրապես ավելի լայն համատեքստում բնորոշվում են «առաջնորդություն» եզրով։ Նիկոլ Փաշինյանն իր գործունեությամբ նոր խոսք է բերում համաշխարհային գիտության ու քաղաքագիտության ասպարեզ։ Այն, ինչ նա անում է Հայաստանի ղեկավարի պաշտոնում, բովանդակորեն ոչ թե առաջնորդություն է, այլ նահանջորդություն։ Ինքն էլ, հետևաբար, ոչ թե Հայաստանի առաջնորդն է, այլ նահանջորդը։
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում։
