Արցախը հանձնելը, հրադադարի այդ նվաստացուցիչ հայտարարությունը ստորագրելը խաղաղության երաշխիք չէ։ Ճիշտ հակառակը՝ այն նոր պատերազմների, նոր բախումների, նոր արյունահեղությունների, զոհերի համար պատուհան է բացում, բայց մենք չէինք հավատում դրան, այլ հավատում էինք Նիկոլ Փաշինյանի խոստումներին եւ եռակողմ փաստաթղթի մեջ տեսնում էինք «խաղաղության դարաշրջանի» բաղձալի շանսը։
Հետո արդեն՝ ժամանակի ընթացքում, պետք է համոզվեինք, որ պարտությունը նոր պարտություններ է բերելու, թշնամու՝ պատերազմում բացված ախորժակը գնալով ավելի է բացվելու, եւ պարտությունից կոտրված ու թեւաթափ իշխանությունը, բացի աղեկտուր ճառերից ու ռուս ցարին ուղղված քծնանքից, այլ միջոցներ չի գտնելու մեր անվտանգությունն ապահովելու համար։ Հասկանալու էինք, որ այս սողացող պատերազմը շարունակելու է լափել երիտասարդ կյանքեր, եւ մենք՝ որպես անկարողների ու խեղճերի մի հանրություն, լուռ ու հնազանդ հետեւելու ենք այդ ողբերգական ընթացքին։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
