Միջազգային անհասցե հայտարարություններն ու անդեմ ձեւակերպումները ոչնչով չեն տարբերվում անցած տարի Ադրբեջանի կողմից սանձազերծված լայնամասշտաբ պատերազմի ընթացքում եւ դրանից հետո հնչածից, երբ կրկին այդ պետություններն ու միջազգային կառույցները համահարթեցնող մոտեցումներով, միայն կոչերով եւ հայտարարություններով էին սահմանափակում իրենց ասելիքը։ Իսկ կոչերն ու հորդորները, ինչպես տեսնում ենք, որեւէ ազդեցություն չունեն Ադրբեջանի վրա։ Քանի դեռ ադրբեջանական գործողությունները որակվում են որպես «սահմանային միջադեպ», «սահմանային բախում», այլ ոչ թե ադրբեջանական ագրեսիա Հայաստանի ինքնիշխան տարածքների նկատմամբ, առավել եւս, որ այն սկսվել է դեռեւս այս տարվա մայիսի 12-ից, տարածաշրջանը կմնա անկայունության մեջ։ Տարակուսանք է առաջացնում այն, որ «զսպվածության կոչ» է արվում Հայաստանին, որն իր տարածքային ամբողջականությունն ու բնակչության անվտանգությունն է պաշտպանում ագրեսոր Ադրբեջանից, առավել եւս, որ այդ իրավունքն ամրագրված է միջազգային կոնվենցիաներով։
Իհարկե, կան անհատներ՝ քաղաքական, հանրային գործիչներ, մտավորականներ, որոնք բարձրաձայնում եւ ահազանգում են ադրբեջանաթուրքական ագրեսիան կանգնեցնելու եւ համարժեք վերաբերմունք դրսեւորելու անհրաժեշտության մասին։ Սակայն իրականությունն այն է, որ այդ առողջ շերտը իրական քաղաքականությունը մշակողն ու իրականացնողը չէ, իսկ պետությունների կառավարությունների եւ միջազգային կառույցների վրա ազդելու մեխանիզմներ չունի։
Միաժամանակ պետք է փաստենք այն կարեւոր հանգամանքը, որ որքան էլ սպասված եւ համարժեք լինեն միջազգային հանրության կամ պետությունների ու կառույցների գործողություններն ու քայլերը, ցեղասպան պետություն հանդիսացող Ադրբեջանին զսպելու հիմնական եւ գլխավոր դերակատարությունը միմիայն մերն է։ Մնացյալն ածանցյալ է։
Լուսինե ՄԽԻԹԱՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթի այսօրվա համարում:
