Արցախի դեմ 44-օրյա պատերազմի ավարտից մեկ տարի անց տարածաշրջանում, ըստ էության, սկսվել է դիվանագիտական նոր պատերազմ՝ «ձևաչափերի պատերազմը»։ Հարավային Կովկասի՝ գլոբուսի ամենադրվագացված տարածաշրջաններից մեկի «հավաքման» վերակենդանացված գաղափարը «3+3» բանաձևով։ Մարտադաշտերում, ընդ որում՝ ոչ միայն մեր տարածաշրջանի մարտադաշտերում, ռազմական հաջողությունից հետո Անկարան մտադրվել է նյութականացնել այն և իր ընդլայնված ներկայությունն ամրապնդել այնտեղ, որտեղ չի եղել գրեթե 200 տարի, եթե չհաշվենք Առաջին աշխարհամարտի ժամանակ և դրանից հետո «խառնակ» տարիներին «ճեղքման» մի քանի փորձերը։
Գաղափարը հավանության է արժանացել Բաքվում, դրան աջակցելու մասին հայտարարել են Մոսկվայում և Թեհրանում։ Սակայն Թբիլիսին, չնայած Անկարայի հետ իր հարաբերությունների ռազմավարական կարևորությանը, էն գլխից մերժում է գաղափարը, դրանում տեսնելով սպառնալիք իր ինքնիշխանությանն ու տարածքային ամբողջականությանը և ի ցույց դնելով Ռուսաստանին, որը ռազմակայաններ է տեղաբաշխել Վրաստանից անջատված տարածքներում։ Հայաստանը նույնպես, մեղմ ասած, առանց խանդավառության «հեռանում» է այդ գաղափարից, հայտարարելով, որ այդ ձևաչափով հնարավոր օրակարգը չպիտի ներառի այնպիսի հարցեր, որոնք առանց դրա էլ քննարկվում են կամ պիտի քննարկվեն այլ ձևաչափերում։
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Անալիտիկոն» վերլուծական հանդեսում
