Վանո Սիրադեղյանի ծննդյան 75-ամյակի հոբելյանական միջոցառումների շրջանակում նրա «Ամեն տարվա գոճին», «Գառ ախպերիկ», «Բուքը, երգը, երեխան» պատմվածքների եւ «Երկիր։ Ցպահանջ» պոեմի թատերականացված ընթերցումներ են կայացել Հովհ. Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնում: Դրանք ներկայացրել են երիտասարդ դերասաններ Տաթեւ Հովակիմյանը, Վաչե Երիցյանը եւ Հարություն Սարգսյանը։
Այնուհետեւ ցուցադրվել են Սիրադեղյանի արխիվային լուսանկարները, որոնցում Վանոն է այնպիսին, ինչպիսին կար՝ ընտանիքի հայր, լավ ընկեր, անկախության նվիրյալ, շարժման մասնակից, կուսակցական գործիչ, պետական պաշտոնյա եւ արձակագիր։
Aravot.am-ի հետ զրույցում Տիկնիկային թատրոնի տնօրեն Ռուբեն Բաբայանը նշեց, որ թատերականացված ընթերցումները երիտասարդներն են իրականացրել, նաեւ ներկայացրեց, թե ինչ է տեղի ունեցել իրենց թատրոնի հարկի ներքո: Ապա ներկայացրեց իր կարծիքը եւ տպավորությունը գործչի մասին:
«Ես կարծում եմ, որ Վանո Սիրադեղյանը ողբերգական կերպար է մեր պատմության մեջ, թերեւս ամենաողբերգականը: Անձամբ ինձ համար մեծագույն ողբերգություն է, որ Վանո Սիրադեղյանը վերջին տարիներին չի գրել: Նա շատ մեծ տաղանդ ուներ, հետաքրքիր հայացք եւ ընտիր գրիչ: Իր հոդվածներն ինձ համար հարազատ էին ոչ միայն հայացքների տեսանկյունից, այլեւ մոտեցումների…Վանոյի լսարանը ժողովուրդն էր, իր գրականությունն ուղղված էր դեպի հանրություն:
Կարդացեք նաև
Նա չէր մանրանում՝ իշխանություն, ընդդիմություն մակարդակով, ինչը մեծ գրողի հատկություն է…Մեծ գրող, որի լսարանն իր ժողովուրդն է…Բոլոր թերությունները, որ նա տեսնում էր, ժողովրդի միջից էին գալիս, ամենակարեւորը՝ նա շատ անկեղծ էր իր ժողովրդի հետ, իրեն կարելի էր ընդունել, չընդունել, համաձայնել, չհամաձայնել, բայց որեւէ մեկը չէր կարող մեղադրել, որ անկեղծ չէ սեփական ժողովրդի հետ»,-ասաց պարոն Բաբայանը:
Հավելեց, որ անձամբ մոտիկից ծանոթ չի եղել Վանո Սիրադեղյանի հետ, բայց 1988-ի ցույցերին է մասնակցել եւ նրան հիշում է Ազատության հրապարակի հարթակի ելույթներից: Ասում է՝ Վանո Սիրադեղյանն առանձնանում էր բոլորից. «Երբ ինչ-որ մեկը փորձում էր սուտ հայրենասիրական ճառերով հանդես գալ, Վանոն ասում էր՝ ամբախ-զամբախ բաներ մի խոսեք: Նման մոտեցման, նման ճաշակի, նման սթափ մտածողության կարոտ շատ ունենք…Նաեւ շատ կուզենայի, որ Վանոն հանգչեր իր հայրենիքում, որի դարդերով ու ցավերով էր տարված, եւ նրա գրական ժառանգությունը հենց դրա մասին է խոսում»:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Մերթ ասում եք հանցագործ է ու մարդասպան, մերթ մեծարում եք որպես գրող, Մաթևոսյանի առվակն էր, ուժեղ չէր…