Հարցազրույց տարածքային կառավարման փոխնախարար Վաչե Տերտերյանի հետ
– Պարոն Տերտերյան, ինչպե՞ս կմեկնաբանեք ՏԻՄ ընտրություններից առաջ բազմաթիվ համայնքապետերի նկատմամբ քրեական գործերի հարուցումը եւ առաջադրված մեղադրանքները՝ պաշտոնեական լիազորությունների չարաշահում…
– Ես իրավական հարցերի չեմ պատասխանում։ Եթե դրա վերաբերյալ են Ձեր հարցերը, ես գնամ։
– Լավ, ասացեք, խնդրեմ՝ ճի՞շտ էր համայնքների խոշորացման վերջին գործընթացը, որով, ըստ էության, վերադարձ է կատարվում սովետական շրջաններին։
Կարդացեք նաև
– Միգուցե ինչ-որ առումով նմանություն կա սովետականին, բայց եկեք արձանագրենք, որ մենք չենք գնացել այն մոդելով, որպեսզի վերականգնենք նախկին Սովետական Միության շրջանները, երբ ունենք 37-38 համայնք, իսկ հիմա մենք ունենք 79 համայնք։ Եթե ես ձեւակերպեմ, ապա մենք գնացինք ավելի խոշոր համայնքներ ձեւավորելու ճանապարհով։
Երկար տարիներ ես եղել եմ այն մոտեցմանը, որ մեխանիկական կրկնությունը չլինի, որովհետեւ, ամեն ինչից զատ, սովետական շրջաններն այլ երկրի մեջ էին, մենք հիմա չենք կարող այդ իրողությունը հաշվի չառնել։ Որն էր ավելի խոշոր միավորման անհրաժեշտությունը։ Դուք գիտեք, որ գործընթացը սկսել է վաղուց, մենք տեսանք, որ ավելի փոքր փնջերով խոշորացումներն այն ցանկալի էֆեկտը չեն ձեւավորում այն առումով, որ չէր ձեւավորվում ռեսուրս, մրցակցայնություն, կոնֆլիկտ, ժողովրդավարություն եւ այլն։ Մեծերի պարագայում դա ավելի տեսանելի է, եւ դա է պատճառը, որ մենք մասնագիտորեն գնացինք այդ ճանապարհով եւ ավելի մեծ համայնքներ ներկայացրինք։ Եվ ընտրությունների մասով եթե իմ կարծիքը հայտնեմ, ապա բոլոր ֆակտորները, դրական, բացասական երեւույթները, անկասկած, կան, միշտ լինում են, բայց պիտի ասեմ, որ, իմ գնահատմամբ, շատ հետաքրքիր իրավիճակ է ստեղծվել։ Ակտիվ նախընտրական պրոցեսներ են համայնքներում, մենք տեսնում ենք, թե որքան քաղաքական ուժեր են առաջադրվել, իրենց լիդերի կարգավիճակում տեսնող մարդկանց ենք տեսնում, թիմերի, միավորումների, համայնքներ ունենք, որ 6-7 թիմերով են ներկայացված, իսկ դա նշանակում է, որ առնվազն 200-300 ակտիվ մարդ ներգրավվել է ընտրություններին, ինչն իսկապես լավ է։ Դա նշանակում է, որ հաջորդ ընտրություններին քաղաքական մեծուփոքր կուսակցությունների համար ինքնադրսեւորվելու դաշտ է բացվել։
– Պետության խնդիրն է՝ խոշորացումով քաղաքական ուժերի համար մրցակցային դա՞շտ ստեղծել, թե՞ նպաստել բնակիչների կյանքի որակի բարելավմանը։ Այսինքն՝ ոչինչ, որ հեռավոր գյուղի բնակիչը հեռանում է, անգամ կտրվում է տեղական կառավարումից, բայց լավ է, քանի որ կա քաղաքական մրցակցություն։
– Դրանք մեկը մյուսին չեն հակասում։ Ձեր ասածի վտանգը, այո, միշտ կա, դրա համար եմ շեշտում, որ չի կարելի շատ մեծ խոշորացնել։ Մեր վերցրած մասշտաբը չի հեռացնում բնակչին տեղական կառավարումից, հակառակը, դուք հաճախ եք լսում բնակիչներից, որ ասում են՝ ի՞նչ կա մեր գյուղապետի ձեռքին, ի՞նչ կարող է անել, հիմա մեր համայնքային իշխանությունն ունի ռեսուրս, մրցակցային ավագանի։ Մրցակցության լավն այն է, որ կա քաղաքական պատասխանատվություն եւ վատ աշխատանքի դեպքում կլինի պատասխանատվություն։
– Իսկ իշխանությունը մարդկանց ինչո՞ւ չհարցրեց՝ իրենք ուզո՞ւմ են խոշորացման գնալ, թե՞ ոչ: Եթե չեմ սխալվում` օրենքում համայնքի կարծիքը լսված լինելու իրավունքի մասին ամրագրում կա, իսկ դա պետք է իրականացվեր հանրաքվեով, բայց չարեցիք։
– Օրենքում չկա հանրաքվեի պարտադիր կետ, այո, համայնքի լսված լինելու վերաբերյալ ծավալուն բանավեճեր կան, տարբեր ժամանակներում տարբեր կերպ է իրացված եղել օրենքում, համենայնդեպս, գործող օրենքում մնացել է, որ համայնքի կարծիքը պետք է լսված լինի, իսկ այդ կարծիքը լսված է, այն լսվել է խորհրդարանի լսումներում։
Լուսինե ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
