Իրականում իշխանությունների մեղքը համավարակի կառավարումից ու պատվաստման տապալումից բազմապատիկ ավելի է հենց այս՝ հասարակության տոտալ անպատասխանատվության հարթությունում։ Իշխանությունը՝ ամենաստորինից մինչև ամենաբարձրաստիճան պաշտոնյա, գործում է կատարյալ անպատասխանատվության մթնոլորտում։
Վաղուց արդեն սովորական երևույթ է դարձել, որ երկրի ղեկավարը կարող է հաջորդ իսկ օրը հակասել նախորդ օրն արած սեփական հայտարարությանը կամ հրապարակավ ասել մի բան, գործնականում անել ճիշտ հակառակը։ Եվ ցանկացած խնդրի ձախողում կամ տապալում բարդում է ուրիշների վրա:
Ընդհանուր առմամբ Հայաստանը երեք տարի շարունակ կառավարվում է համատարած անպատասխանատվության պայմաններում։ Հասարակությունն ամեն օր տեսնում է այդ անպատասխանատվությունը, ապրում է անպատասխանատվության մեջ և սեփական վարքագիծը կառուցում դրա հանգույն։ Քաղաքացին տեսնում է, որ պատերազմում 4000 զոհերի համար որևէ մեկը պատասխանատվության չի ենթարկվում, և համարում է, որ այդ դեպքում իր կողմից հարևանին կամ անծանոթին վարակելը ոչինչ է։
Հայաստանում պատվաստումների գերցածր մակարդակը զգալիորեն պայմանավորված է նաև այս գործոնով՝ հասարակության տոտալ անպատասխանատվությամբ։ Մենք ապրում ենք իշխանությունների անհատական և հասարակության կոլեկտիվ անպատասխանատվության պայմաններում, որտեղ որևէ մեկը հաշվետու չէ ոչ կյանքի, ոչ էլ, առավել ևս, մահվան համար։ Մարդկային կյանքի նկատմամբ անպատասխանատու հասարակությունն ու իշխանությունը չի կարող պատասխանատու լինել պետության համար, որի դանդաղ մահը սողալով արձանագրվում է ամեն օր՝ մոտավորապես կորոնավիրուսից մահացող քաղաքացիների մահվան տեմպերով։
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այս համարում
