Դո՛ւ, որ անընդհատ տանջւում ես եղածից, Դո՛ւք՝ բոլորդ, բաւական է սպասէք։
Եկէ՛ք միմեանց ներս հրաւիրենք։
Միգուցէ՞ այդ ժամանակ սկսենց աւելի քիչ վախենալ, աւելի քիչ սխալ ենթադրութիւններ անել, հրաժարւել նախապաշարումերից եւ կարծրատիպերից, որոնք մեզ բոլորիս անտեղի ու անտանելի բաժանել ու կործանման են հասցրել: Գուցէ՞ այդպէս, վերջապէս սկսենք հասկանալ, որ իրական գործընթացներն աւելի խորն են: Խորքային լուծումներ պահանջող:
Մենք, այլեւս, իրաւունք չունենք մատնւել յանցաւոր անգործութեանը, ազգային անկումը վերելքի վերածելու պահը հասունացած է:
Կարդացեք նաև
Ասածս, նաեւ այն է, որ շարժման մասնիկ լինելու, ասելիքդ լսելի դարձնելու մէջ զօրութիւն կայ, զօրութիւն կայ սեփական բացառիկ պատմութեանը տէր կանգնելու, ձայնդ օգտագործելու մէջ, իսկ այլոց լսելու եւ ապրումակցելու մէջ՝ վայելչութիւն։
Այստեղ, բոլորս կարող ենք ունենալ մեր դերը, եւ պէտք է յիշե՛նք, չմոռանա՛նք, թէ ինչ մեծ զօրութիւն ունի իրաքանչիւրի արածը։ Ես շարունակում եմ հաւատալ այն ուժին, որ աւելի հզօր է, քան նախկինում կատարած ցանկացած, որեւէ ընտրութիւն կամ կործանման տարած ինչ-որ վարչապետ։
Ես հաւատում եմ համահայկական ՇԱՐԺՄԱՆ ձեւաւորմանը։ Իսկ յանուն դրա պէտք է լինել՝ յամառ ու յուսառատ եւ ընդունել, որ շատ բան կայ անելու։
Սիւնէ ՖԱՐՄԱՆԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ալիք» թերթի այս համարում
