Վեց ամսից ավելի է՝ Հայաստանի ինքնիշխան տարածքում տեղակայվել են 1000-ից ավելի ադրբեջանցի զինվորներ։ Ե՞վ։ Ոչինչ։ Նրանց՝ Հայաստան ներխուժումն առաջին օրերին առաջացրեց ցասում, բողոք, ջղայնություն, սոցցանցային վրեժխնդրություն և այլն, բայց կյանքը շարունակվում է, և Հայաստանն արդեն կես տարուց ավելի ապրում է՝ իր տարածքում ունենալով օտար, թշնամական պետության զինվորականներ։
Ադրբեջանցիները հսկիչ անցակետ տեղադրեցին ՀՀ ինքնիշխան տարածքում՝ Գորիս-Կապան ավտոճանապարհին. դա առաջին մի քանի օրերին կրկին առաջացրեց հիմնականում ֆեյսբուքյան ընդվզումներ, բողոք, հայհոյանք և այլն, բայց կյանքը շարունակվեց, և Հայաստանն ապրում է՝ իր տարածքում ունենալով ոչ միայն թշնամական պետության 1000-ից ավելի զինվորներ, այլև նույն թշնամական պետության անցակետ, որը գումարներ է գանձում մեր երկրով անցնող մեքենաների վարորդներից։
Մարտակերտում դիպուկահարի կրակոցից խաղաղ բնակիչ է սպանվում։ Ե՞վ։ Կրկին նույնը. ընդվզման ստանդարտ փաթեթ սոցցանցերում ու մամուլի որոշ միջոցներում, ու՝ բարի շարունակություն կյանքին։
Բոլոր այս և չթվարկված բազմաթիվ օրինակներն ունեն մի ընդհանրություն՝ դրանց հիմքում դրված է այն հոգեբանական մեխանիզմը, ըստ որի՝ հասարակությունը որևէ արտառոց իրադարձությունից սկզբում ենթարկվում է շոկի, հետո շոկն արագ անցնում է, և տեղի ունեցածը դառնում է իրողություն։
Կարդացեք նաև
Ընդ որում, որքան ավելի հաճախակի են տեղի ունենում այդպիսի շոկային իրադարձություններ, իսկ վերջին շրջանում դրանք ունեն գրեթե ամենօրյա բնույթ, այնքան շոկի տևողության ժամանակը կրճատվում է։ Սա չափազանց վտանգավոր ֆենոմեն է և վկայում է հասարակության ու որպես դրա հետևանք՝ պետության դիմադրողականության խիստ անկման մասին, որովհետև շոկը հանրության ու դրա ակտիվ հատվածների համար դառնում է ոչ թե գործողությունների, իրական քայլերի, հակաքայլերի մոտիվացիա, այլ ավելացնում է հարմարվողականության չափաբաժինը։
Հարություն Ավետիսյան
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում։
