Նիկոլ Փաշինյանը հոկտեմբերի 3-ին Վիլնյուսում հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ հանդիպմանը հայտարարել է, որ պատրաստ է ականապատ դաշտերի ունեցած բոլոր քարտեզները իր հետ տանել Ադրբեջանի նախագահի հետ հանդիպմանը, և Ադրբեջանի նախագահին կոչ է արել իր հետ բերել բոլոր գերիներին: Դրան նախորդել էր Ադրբեջանի նախագահի հայտարարությունը առ այն, որ ինքը պատրաստ է հանդիպել Հայաստանի վարչապետի հետ և խոստանում է «ադեկվատ պատասխան», եթե Հայաստանը փոխանցի ականապատ դաշտերի հստակ քարտեզները։
Այս ամենից որոշակի հարցեր են ծագում: Առաջին հերթին արդյո՞ք ականապատ դաշտերի քարտեզների տրամադրմանը Ալիևի «ադեկվատ պատասխանը» ենթադրում է հայ ռազմագերիների վերադարձ, ընդ որում՝ բոլոր ռազմագերիների: Բանն այն է, որ, ըստ ադրբեջանական կողմի, իրենց մոտ հայ ռազմագերիներ չկան, կան «օրենքներով դատված հանցագործներ»: Իհարկե, այստեղ հնարավոր է այդ մարդկանց էքստրադիցիա իրականացնել՝ հետագա պատիժը Հայաստանում կրելու համար, թեպետ նրանք, անշուշտ, հենց ռազմագերիներ են:
Կարևորը՝ նրանք վերադառնան: Աստված տա այդպես լինի: Չնայած, կրկնենք, անհայտ է Ալիևի «ադեկվատ պատասխանի» բովանդակությունը: Երկրորդ հերթին՝ արդյո՞ք Հայաստանը ունի Ալիևի նշած «ականապատ դաշտերի այն հստակ քարտեզները, որոնց վրա նշված են բացարձակ բոլոր ականապատ վայրերը»: Ամենայն հավանականությամբ՝ ոչ, և չի էլ կարող ունենալ: Բանն այն է, որ Հայաստանը չի կարող ունենալ 1992-1994 թվականների Ղարաբաղյան պատերազմի ընթացքի բոլոր ականապատումների քարտեզները, քանի որ առաջին հերթին այն ժամանակ ականապատումները հիմնականում անկանոն էին, հաճախ առանց քարտեզագրման, իսկ երկրորդ հերթին՝ անվտանգության գոտու տարածքը այն ժամանակ եղել է առաջնագիծ, և այնտեղ ականապատում է իրականացրել ինչպես հայկական կողմը, այնպես էլ ադրբեջանական կողմը, ընդ որում՝ վերջինս ավելի շատ:
Ծագող երրորդ հարցը ոչ պակաս հետաքրքիր է: Ինչո՞ւ է Ալիևը այդքան «բարիացել»:
Կարդացեք նաև
Կամո ԽԱՉԻԿՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում։
