Լոռու մարզի Գարգառ գյուղը հայտնի է իր գեղատեսիլ բնությամբ, ոչ ավանդական բույսերի մշակությամբ, պատմամշակութային կոթողներով եւ իհարկե՝ ավանդական փռի հացով: Ասում են` գյուղի հիմնադիր տոհմերն են Քալաշյանները, Մուրադյանները, Զալինյանները եւ Հարությունյանները: Գարգառը (հին անվանումը Գյառգյառ է, որ նշանակում է հպարտ-հպարտ), հիմնադրվել է 1790-ական թվականներին։
Գյուղ մտնելուն պես աչքի են ընկնում մայթեզրին դրված բանջարաբոստանային կուլտուրաները եւ այդ ամենի կողքին՝ Գարգառի այցեքարտ դարձած ավանդական փռի հացը: Գյուղի մեծերից հացի մասին մի գեղեցիկ ավանդություն է հասել մեզ:
Ասում են՝ ժամանակին Գարգառի Հացավան թաղամասում խորհրդավոր մի կին է ապրել, նա ամեն օր համ ու հոտով, թարմ ու անուշ հացեր է թխել: Թխել է գիշերով, միայնակ, քթի տակ ցածրաձայն բարեմաղթելով ու օրհնելով հացը: Իր թխած հացից նա բաժին է հանել գյուղի բոլոր նորապսակներին՝ ի նշան երջանկության: Վկայում են, որ այդպես էլ երջանկություն չգտած կնոջ բուրավետ մաղթանքը իրականություն է դարձել: Իր հացից նա բաժին է հանել նաեւ գյուղի բոլոր աղջիկներին, որպեսզի նրանք էլ գտնեն իրենց երկրորդ կեսին:
80-ամյա Ասյա տատիկը, որն ապրում է Գարգառում, մեզ պատմեց, որ առավոտ կանուխ ամեն օր արթնանում է, խմորն անում, փուռը վառում եւ հաց թխում: Նա նաեւ ասաց, որ ամեն անգամ հաց թխելիս օրհնում է հացը եւ հաց գնողին. «Գարգառի հացն ուրիշ է, ուրիշ»:
Մարիաննա ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ
Լուսանկարները` Գարգառի ֆեյսբուքյան էջից:
Կարդացեք նաև
«Առավոտ» օրաթերթ
02.10.2021
