Պատերազմի միջով անցած, ՌԴ ռազմական ակադեմիաները գերազանցությամբ ավարտած, աշխարհի հզոր ռազմավարների «պատերազմի վարման» կանոններն ուսումնասիրած և սերտած փորձառու զինվորական-գեներալները, որոնք ռազմական հաջող օպերացիաներ են գծել ու ղեկավարել, հլու-հնազանդ «որդեգրում» են այս ամենից կիլոմետրերով հեռու և դավադրությունների սիրահար Փաշինյանի՝ «պետք չէ հաղթել ուրիշներին» օպերացիան: Ի՞նչ է սա, եթե ոչ՝ պարտվել:
Եթե սկզբում գործնականում Նիկոլի օպերացիան ակներև չէր, ապա ընթացքում հաստատ պարզից էլ պարզ պիտի լիներ, որ հաղթելու է «ուրիշին չհաղթելու» նրա քաղաքական այս նախագիծը:
Այո, Նիկոլն ինքն իրեն պարտված չի համարում, ինքն իր տեսակին, որդեգրած արժեհամակարգին չի դավաճանել, իր դավադիր պայմանավորվածությունները հստակ իրագործել է, սակայն պարտվել է ՀՀ-ի և Արցախի ռազմական ղեկավարությունը, և էական չէ՝ ակամա թե կամա՝ թեկուզև իր հնազանդությամբ, զինվորականի իր «միամտությամբ», և լռությամբ: Եվ այս ամենի վտանգն այն է, որ, օրինակ, ՀՀ ռազմական ղեկավարությունը, գեներալիտետը իրեն շատ լավ է զգում Նիկոլ Փաշինյանի «պարտությունից չնեղվելու» «թաքստոցում», և այն, որ իրենց ուսերից վերցնում են Սահմանադրական առաքելությունը՝ ապահովել Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանությունը, անվտանգությունը, տարածքային ամբողջականությունը և սահմանների անձեռնմխելիությունը՝ չհասկանալով, որ երբ պետք եկավ՝ այդ գերագույն կոչվածը նորից հիշելու է Սահմանադրության 14-րդ հոդվածը և մեղադրի իրենց այն չկատարելու մեջ:
Նիկոլ Փաշինյանը ճիշտ է անում, երբ հետախուզությանը «մեղադրում է» անկարողության մեջ. նրանք չեն կարողացել նախապես բացահայտել «պետք չէ հաղթել ուրիշներին» դավադիր օպերացիան: Իսկ եթե իմացել են, ուրեմն՝ ավելի վատ, հետախուզությունը կոչված է լինելու միայն բանակի, պետության «աչքերն ու ականջները»:
Կարդացեք նաև
Մի առիթով ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ նախկին պետ, գեներալ-գնդապետ Յուրի Խաչատուրովը ասել է՝ կան սպաներ, որոնք ռազմաճակատում «դառնում են ոչինչ», իսկ կան զինվորներ, որոնք ռազմաճակատում դառնում են սպաներ: (Есть офицеры, которые на фронте становятся никем, а есть солдаты, которые на фронте становятся офицерами. Юрий Хачатуров):
Այս պատերազմը շատ գեներալների «ոչինչ» դարձրեց, իսկ զինվորը չի պարտվել….
Մարիամ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այս համարում
