Երկրի կառավարման ղեկն իր ձեռքը վերցրած քաղաքական ուժը պատասխանատվությունից ու հանրության առաջ հաշվետու լինելուց խուսափելու նոր ձև է գտել։ Նրանք «նրբորեն» առաջ են մղում այն թեզը, թե հունիսի 20-ի ընտրությունների արդյունքում կարողացել են ստանալ ընտրողների մեծամասնության քվեն, հետևաբար չեն կարող ձախողումների ողջ քաղաքական պատասխանատվությունը վերցնել իրենց ուսերին։ Իսկ պատասխանատվությունը ենթադրում է մեղավորության որոշակի տարրերի վերհանում ու համապատասխան իրավական և քաղաքական հետևանքներ։
Սակայն, ավելի պատկերավոր ասած, իշխանությունները փորձում են համոզել, թե քաղաքացիներն իրենց քվեով արդարացրել են իշխանություններին, իսկ «պողպատե մանդատը» դարձել է իշխանական «ալիբին»։ Տրամաբանությունը պարզ է՝ եթե մենք մեղավոր լինեինք, ապա վստահաբար հանրությունը մեզ վստահության քվե չէր տա։ Սակայն, բազմաթիվ ընտրախախտումների հետ մեկտեղ, այլ դրդապատճառներից ելնելով է, որ հանրության մի մասը վստահության քվե է տվել ՔՊ-ին, ինչին քանիցս առիթ ունեցել ենք անդրադառնալու։ Եվ միանշանակ զուտ ընտրությունների պաշտոնական արդյունքները չեն կարող լինել իշխանությունների վերջնական արդարացման վճիռը, ոչ էլ քարտ բլանշ, որպեսզի իշխանությունները երկիրը նոր կապիտուլյացիայի առաջնորդեն կամ ընդդիմադիր գործիչների նկատմամբ քաղաքական հետապնդումների նոր ալիք սկսեն։ Իշխանություններն ընդամենն իրենց ծածկել են «պողպատե մանդատի» ծխածածկույթով՝ խուսափելով նայել իրականության աչքերին։ Հաշվի առնենք, որ հասարակական տրամադրությունները միշտ էլ փոփոխական են եղել, և իշխանությունների ստացած վստահության քվեն կարող է ակնթարթորեն փոխվել անվստահության նոտայի։
Մյուս կողմից էլ՝ բավական տարօրինակ է, որ հանրությանը տարբեր հատվածների բաժանող, թշնամանքի և ատելության բորբոքման լոկոմոտիվ դարձած իշխանավորները հանկարծ, կարծես թե, հասկացել են փոխադարձ հարգանքի կարևորությունը ու նույնիսկ հարգանք են պահանջում իրենց նկատմամբ։ Փոխադարձ հարգանքը լավ բան է, սակայն հարցն այն է, որ առաջին հերթին իրենք հարգանք չունեն ո՛չ ընդդիմության, ո՛չ հասարակության, ո՛չ օրենքների հանդեպ: Մյուս կողմից՝ արդյո՞ք նրանք արժանի են հարգանքի՝ հաշվի առնելով այն բոլոր փորձանքները, որ իրենք բերել ու շարունակում են բերել մեր երկրի գլխին: Առավել ևս, որ այսքանից հետո իշխանական պատգամավորներից ոմանք համարձակվում են խորհրդարանի բարձր ամբիոնից ընդդիմության հետ սպառնալիքների լեզվով խոսել ու հոխորտալ։ Թերևս սա է ՔՊ-ականների պատկերացրած կառուցողական մթնոլորտը։
ԱՐԹՈՒՐ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
