Իրավաբանական գիտությունների դոկտոր Գևորգ Դանիելյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
Հայհոյանքը, որպես լրացուցիչ լարվածության գործիք, մեր կենցաղի պարտադիր տարր դարձավ այն քաղաքական ուժերի կողմից, որոնք այսօր «պայքարում են» դրա դեմ։
Պայքարում են, քանզի հանրային մշակույթն է այդպիսին. ցանկացած անհարիր նախադեպ կարճ ժամանակ անց դառնում է ունիվերսալ և, որպես կանոն, ուղղվում է հենց այն ստեղծողների դեմ։
Սա բնավ առաջնահերթ խնդիր չէ, այնուամենայնիվ, անդրադառնամ զուտ իրավական կողմին. հանրությանը հրամցվում է, թե իբր սա ՄԱՍՆԱՎՈՐ ՄԵՂԱԴՐԱՆՔԻ գործ է, այսինքն՝ քրեական գործ կհարուցվի միայն տուժողի դիմումի հիման վրա, դատախազը չի կարող իր հայեցողությամբ գործ հարուցել։
Բայց խնդիրն այն է, որ հայրենական իրավական համակարգում գոյություն չունի իրական մասնավոր մեղադրանքի ինստիտուտ։ Իրական մասնավոր մեղադրանքի դեպքում, տուժողը ոչ թե դիմում է ներկայացնում, որի հիման վրա գործ հարուցելուց հետո արդեն մեղադրանքը ձեռք է բերում մաքուր հանրային որակ, այլ հենց ինքն է (իր փաստաբանի միջոցով) իրականացնում քրեական հետապնդում, ինչը նախատեսված է ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 6-րդ հոդվածի 17-րդ կետով, սակայն երաշխավորված չէ որևէ իրավանորմով, սա վաղուց լոզունգի վերածված արտահայտություն է։
Կարդացեք նաև
Այսպիսով, քրեական հետապնդումը դարձյալ իրականացնելու է պետական կառույցը, որն էլ իր կարգավիճակին ոչ հարիր իրավիճակում է հայտնվելու, քանզի պարտավոր է լինելու կարճել գործի վարույթը, եթե տուժողը հաշտվի մեղադրյալի հետ։ Իսկ թե ինչ երաշխիք կա, որ մեղադրյալը «կամավոր» կհաշտվի, մնում է կռահել։
Հ.Գ. նաև հիշյալ ասպեկտով այս նախաձեռնությունը հերթական հակասահմանադրական նկրտումն է…
ճիշտ է, իհարկե….
մինչև «այդ ուժերը»՝ երբ՞ եինք հայհոյում որ…
բա հայերը հայհոյող ազգ են՞…. 🙂