Որքան էլ մենք արհամարհենք հարեւան ադրբեջանական ժողովրդին, նրա ղեկավարին կոռումպացված արեւելյան բռնակալ անվանենք, չենք կարող չարձանագրել, որ 1994-ից հետո նրանք ավելի ծանր վիճակում էին՝ կորսված տարածքներ, Հայաստանից գաղթածներ, հոգեբանորեն կոտրված ու պարտված պետություն եւ հեռանկարի իսպառ բացակայություն, բայց 30 երկարուձիգ տարիների ընթացքում այդ պետության ղեկավարները չզիջեցին ու ոչինչ չստորագրեցին՝ անգամ իրենց համար շահեկան փաստաթղթեր։
Ժողովուրդը չարտագաղթեց երկրից ու հույսը չկտրեց, որ ռեւանշի է գնալու։ Մենք ընդամենը 10 ամիս առաջ կրած կասկածելի պարտությամբ արագորեն հանձնեցինք բուն հայկական հողերը՝ նվիրական Շուշին ու Հադրութը, եւ հիմա էլ պատրաստ ենք հանձնելու մեր երկրի սահմանամերձ տարածքներից հատվածներ։ Մեր իշխանությունը համաձայնեց ենթարկվել թշնամու պահանջներին, այդ թվում՝ ճանապարհ տալ, Արցախ զինծառայող, անգամ հայ պաշտոնյաներ չգործուղել, Հայաստանում բանակը կրճատել։ Միայն թե պատերազմ չլինի, միայն թե Երեւանում շարունակենք ապահով ապրել ու պաշտոններ զբաղեցնել։
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այս համարում
