Վերջին երկու գումարումների Ազգային ժողովի արտահերթ ընտրությունների հարցում Հայաստանի բախտը չբերեց: Երկու դեպքում էլ հայ ընտրողին վիճակված էր ընտրություն կատարել ոչ թե «հանուն»-ի, այլ «ընդդեմ»-ի տրամաբանության շրջանակում: Բայց եթե 2018-ի դեկտեմբերին տեղի ունեցած ընտրություններն անցել էին միանշանակ ընդդեմ «մերժված Սերժի» կարգախոսով, ապա հունիսի 20-ի այս արտահերթում «ընդդեմ»-ը երկակի դրսեւորում ստացավ, եւ քվեների մեծամասնությունը «ընդդեմի» նշանաբանով բաշխվեց երկու հիմնական առաջատար ուժերի՝ իշխող «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության ու ընդդիմադիր «Հայաստան» դաշինքի միջեւ: Ընտրողների մի մասը ընդդեմ նախկին «թալանչիների» վերադարձի՝ ձայները տվեց գործող իշխանության թեկնածուի օգտին, մյուսն էլ՝ ընդդեմ ներկայիս «կապիտուլյանտ» ու «դավաճան» ղեկավարի, քվեարկեց հօգուտ նախորդ իշխանության ներկայացուցչի:
«Ընդդեմ»-ի գաղափարը դատարկ տեղում չի ծնվել եւ ինքնանպատակ չէր: Սկսած 2018 թվականից՝ այն դրված է Նիկոլ Փաշինյանի ներքին քաղաքականության առանցքում եւ կոչված է հանրության մեջ խորն ատելություն գեներացնելու նախորդ իշխանությունների հանդեպ, բաժանարար գծեր ստեղծելու «հների» ու «նորերի» միջեւ, «հներից» ձեւավորելու քավության նոխազի տիպար՝ «նորերի» բոլոր մեղքերը նրա վրա բարդելու համար: Այդպիսով՝ ատելության գործոնը սկսեց ծառայել ոչ միայն Փաշինյանի իշխանության պահպանմանը, այլեւ ընտրություններին ընդառաջ նախկինների վարկաբեկմանն ու նրանց վերադարձի տեսլականով մարդկանց ահաբեկմանը: Պատահական չէ, որ ՔՊ-ն իր նախընտրական քարոզչության հիմնական գործիքակազմ դարձրեց նախորդ իշխանությունների օրոք թալանի, կոռուպցիայի, Արցախի հանձնման մասին զանազան միֆերը, որոնք անձամբ վարչապետի պաշտոնակատարի ու նրա թիմակիցների կողմից թմբկահարվում էին գրեթե ամեն օր եւ ամեն պատեհ-անպատեհ առիթով:
Անշուշտ՝ Հայաստանի բոլոր ղեկավարների իշխանավարման տարիներին եղել են թերացումներ ու բացթողումներ: Բայց դա չի նշանակում, որ նոր եկած իշխանությունը՝ ձեռքերը քշտած աշխատելու փոխարեն, պիտի «մատի փաթաթան» դարձնի նախորդների սխալները, ուռճացնի դրանք եւ փորձի դրանով արդարացնել սեփական անգործությունն ու ապիկարությունը՝ հանրային լայն շրջանառության մեջ դնելով թեզեր, թե «30 տարվա քանդածն ինչպե՞ս կարելի է 2-3 տարում շտկել»: Կամ՝ հրահրել պատերազմ, ամոթալի պարտություն կրել, տալ տասնյակ հազարավոր զոհեր, վիրավորներ ու հաշմանդամներ, կորցնել Արցախի տարածքի 75 տոկոսը, թշնամուն «նվիրել» 200-ի չափ հայկական բնակավայրեր՝ այդ թվում Հադրութ, Շուշի քաղաքները, եւ ժողովրդի մեջ տարածել, թե «այդ հողերը Ռոբն ու Սերժը վաղուց էին ծախել եւ հանցանշանը գցել Նիկոլի ջեբը»:
Գեւորգ ԲՐՈՒՏԵՆՑ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ Ռազմավարական եւ ազգային հետազոտությունների հայկական կենտրոնի «Հայացք Երևանից» պարբերականում
