Quid sit futurum cras
Գիշե՛ր:
Ինչ-որ մեկը ցանել է մի պտղունց փոշի՝
Տարտարոսի խավարից էլ սև,
Կարդացեք նաև
Եվ լուսինն, իբրև արծաթափայլ կոճակ,
Կարել է երկնքի շապիկին թեթև:
Ինչ-որ մեկը կռթնել է իր խոհերի վրա՝
Գիշերն ի լույս ծամծմելով հուշեր,
Եվ դեղնասև մի ճառագայթ հալվել է պատուհանին նրա՝
Նվագելով սրինգ ու դյութելով սրտեր:
Ինչ-որ մեկը շրջվել է երկար ճանապարհից առաջ՝
Հրաժեշտի հայացք ծեփելով իր տան պատերին տուֆ,
Եվ սպասում է նրան մարդագող մի հեղեղ,
Որն արդեն լափել է երկրապարփակ երկինքը մով:
Եվ դժնատես մի Գուժկան, իբրև մաքուր ոսկոր,
Իբրև մարդակարոտ մի կախաղան,
Արդ ցցվել է իմ քաղաքի կոկորդում կոր՝
Կիսածածուկ նզովելով վաղվա ներկան:
Վաղվա ներկան՝ ընդմիշտ անցյալ մի ժամանակ,
Ընդմիշտ հեռու երջանկություն,
Հեռից սիրվող հեռու մի կյանք՝
Մեր ապառնի ժամանակում:
Շղթայակապ իր ոտքերով և ողբերով հազարաձայն,
Եվ դժնդակ՝ հավերժական թափոր որպես,
Ընդմիշտ անցյալ իր ընթացքով մեր ապագան
Ընդմիշտ ներկա ժամանակով սգում է մեզ:
***
Ես գիտեմ, աշխարհում ապրում է մի քույր,
Նա երազ է, ցնորք է ու հուր,
Նա այցելում է լոկ խենթության ժամին,
Երբ գժվել ես արդեն ու պարպել ես դառնության գինին:
Նա գալիս է հիվանդ հանճարների համար,
Իր հետ բերելով Հարդագողի փոշին,
Եվ թողնում է թաքուն մի քնշություն՝
Կապտաշշուկ քո ցանկության շուրթին:
Եվ ցանկությունն՝ իբրև հարալեզ շուն,
Լիզում է մարմինդ՝ հազար անգամ մեռած.
Վե՛ր կաց, լսո՞ւմ ես, քեզ խաչել են արդեն՝
Թաքնախորհուրդ քո ծնունդից առաջ:
Եվ թողել են քեզ թոքախտավոր մի սիրտ՝
Վերջին կյանքի վրա՝ վերջին անգամ թառած,
Եվ թեղել են նրանք անմխիթար մի վիշտ՝
Պարականոն երգեր երկնելու համար:
Պարականոն մարդիկ, պարականոն Աստված,
Եվ մեկ կյանքով ապրած բյուր-բյուրավոր մեռել..
Նրանք եկան արեգնափայլ շավիղներով անբիծ
Ու հեռացան հանկարծ՝ կարծես չեն էլ եղել:
Նրանք տարան լացակումած աչքեր՝
Հրաժեշտից առաջ զառանցելով երկիր,
Եվ ոչ երբեք ասված, պատահական մի բառ
Իջավ նրանց խոնավ շիրիմներին:
Վե՛ր կաց, լսո՞ւմ ես:
Այնտեղ` ակնախտիտ հովիտներից անդին,
Եվ վիշապաձայն ջրվեժներից հեռու,
Աննյութեղեն, անրջագեղ մի կին
Ահա քամել է քո բաժակի մեջ հրաժեշտի գինին:
Եվ գիշերը ճերմակ, ճերմակ ուրու որպես,
Մեզ կպատմի երբեք չասված խորհուրդը՝ երբեք չասված բառի,
Եվ խումհարից կարմիր իմ աչքերը կարմիր
Կարտասվեն կարմիր երկիրը Նաիրի:
Մենք կննջենք երկար՝ անուրջների գրկում,
Եվ կպարպենք ցվերջ հոգեհացի գինին,
Ես կննջեմ կնոջ սուրբ ուսերի վրա՝
Երբեք չասված բառը շշնջալու ժամին:
Եվ նա՝ հավաքելով իր տխրության փեշերը մառ,
Եվ ցփնելով իր արյունը մամռոտ քարին,
Կհեռանա՝ ինձ թողնելով հազարամյա կարոտը կեռ
Եվ մենավոր ուռիների լացը վերջին:
Նա կդառնա հոգեհմա մի առասպել՝
Տաղերի մեջ ցավեցնելով բանաստեղծի մաքուր հոգին,
Եվ քամիներն՝ աստանդական ու խելագար,
Ինձ շշուկներ կպարգևեն հավերժական սիրո մասին:
Եվ գիշերվա մութ աչքերում մթագալար ամեն ճրագ,
Հույսի յուղով մխախառն ամեն մի լույս
Ինձ կտանի իմ ճամփեքով երկնաճրագ,
Ինձ կտանի իմ ճամփեքով իմ սիրուհու:
Ես կգնամ՝ կանչին հլու, խարխափելով խոժոռ քարեր,
Ես կգժվեմ կարոտականչ տագնապներից իմ սիրուհու,
Ես կբեկվեմ՝ արարելով աստղապատար առասպելներ,
Ես կթեքվեմ՝ խնկարկելով ոտնահետքը իմ տիրուհու:
Ես՝ ուխտավոր, ես՝առանց տուն,
Ասեղնափայլ քուրձը հագիս,
Իբրև ուրու մի դառնատես՝
Արդ սգում եմ երկիրը Նաիրի:
Երկիրն իմ՝ եղերամայր,
Երկիրն իմ՝ եղեգնափող.
Ես գիտեմ, աշխարհում ապրում է մի քույր,
Նա երազ է, նա ցնորք է ու հուր:
Սմբատ ԲՈՒՆԻԱԹՅԱՆ
