Ես գիտեմ, թե ինչպես են կաղկանձում հարալեզ շները՝
Գիշերն ի լույս լիզելով հերոսների հոգին,
Ես գիտեմ, թե ինչպես են մեռնում լավագույն տղերքը՝
Ձեռքեձեռք փոխանցելով երկիրը Նաիրի:
Ես գիտեմ անձայնության սարսափն անլեզու,
Որ իջնում է դիակառույց խաղաղության վրա.
Աստված իմ, ինձ ինչո՛ւ լքեցիր,
Չէ՞ որ ես էի քո Բառը, որն այլևս չկա:
Եվ լռությունն այս սև, լռությունն այս ահավոր,
Իբրև թռչուն մի մեծ, իբրև ուրու՝ գիշակեր ու գոռ,
Արդ իջել է մենամոլոր այս քաղաքի քիվին
Ու կզել է դարանակալ՝ նշմարելով զոհին:
Նա կպոկվի հանկարծ, անակնկա՛լ, ահե՛ղ,
Թավալգլոր իր սլացքով ու թռիչքով հեղեղ,
Ու կկտցի մեր բիբերը՝ մխրճելով իր կտուցը սուր
Եվ կորզելով մեր հոգիներից մեր ստերը սուրբ:
Ինձ մոռացիր, իմ քույր, ինձ ուրացիր ցվերջ,
Ես պարտվել եմ իզուր, ես կորցրել եմ Եզերք,
Եվ ինձ քարկոծել են՝ որոճալով ոճիր,
Քո Մարգեն մեռավ, արդ ների՜ր ինձ, ներիր:
Սմբատ ԲՈՒՆԻԱԹՅԱՆ
