Մայիսի 22-ին՝ Հայաստանի Դեմոկրատական կուսակցության համագումարի ժամանակ, Տիգրան Արզաքանցյանը գլխավորեց հանրապետության ամենահին քաղաքական կուսակցության ցուցակը և դարձավ վարչապետի թեկնածու:
Այս իրադարձությունն անմիջապես գրավեց տարբեր հակառակորդների և չարամիտների ուշադրությունը։
Փաստն այն է, որ Տիգրան Արզաքանցյանը ունի ամուր քաղաքական գործչի համբավ, որն անձնավորում է ռուսամետ վեկտորը և Ռուսաստանի ռազմավարական բարեկամության ուղին:
Քաղաքական գործչի և Դեմոկրատական կուսակցության աջակիցների թվի մեծ աճը վախեցրեց Հայաստանի հայամետ լոբբիին (ի դեմս իշխանության և ընդդիմության գործիչների), և իշխանությունները ձեռնարկեցին նոր ռուսամետ քաղաքական ուժի քարոզարշավը խափանելու անօրինական միջոցներ: Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը Հայաստանի Դեմոկրատական կուսակցությունից հեռացրեց վարչապետի թեկնածուին: Այս որոշման պատճառները լրիվ ձևական էին: Իբրև քաղաքական գործիչը չէր կարողացել հստակ կերպով ապացուցել Հայաստանից բացակայելու պատճառները: Իրական հետապնդում սկսվեց դեմոկրատական կուսակցության դեմ, որը կարճ ժամանակում դարձավ լուրջ և նշանակալի հակառակորդ ներկայիս իշխանությունների:
Կարդացեք նաև
Կուսակցության նոր առաջնորդ Արզաքանցյանի խոսքերը ենթակա են աղավաղման և կանխամտածված կործանարար մեկնաբանության,կուսակցության քարոզարշավները խաթարված են, պաստառները փչացված են, ոստիկանությունը կենտրոնական շտաբի աշխատակիցներին բերման են ենթարկում, ընտրողների հանդիպումները կուսակցության հետ խանգարվում եմ։
Իրավապահ մարմինների, քաղաքային վարչակազմերի և ԿԸՀ գործողությունների նմանատիպ՝ պատվերով կատարվածը գործողությունները ենթադրում են,որ ներկայիս իշխանությունները Տիգրան Արզաքանցյանի քաղաքականությունը ընկալում են որպես իրենց համար վտանգավոր սպառնալիք, եթե Քոչարյանը հին վերնախավի ներկայացուցիչ է (նրա ընդդիմախոսները նրան վաղուց են ճանաչում և հասկանում), ապա Արզաքանցյանը նոր և որոշիչ գործիչ է. Փաշինյանը չգիտի, թե ինչպես համագործակցի նրա հետ, ինչպես բանակցի և այդ է պատճառը, որ նա Արզաքանցյանին ավելի վտանգավոր թշնամի է համարում:
Այս արշավի ետևում կանգնած անձինք խաթարում են մարդկանց հավատը արդարության և օրենքի հանդեպ, բայց ամենակարևորը դրանք մեր երկրի քաղաքացիներին զրկում են ազատ ընտրությունից ՝ հօգուտ Հայաստանի ապագայի:
Այս ճնշման և հետապնդումների արշավի ամենակեղտոտ դրվագներից մեկը հայկական «Ինֆոթեմա» թերթը հոդված էր հրապարակել քաղաքական գործիչ Տիգրան Արզաքանցյանի և նրա կնոջ ՝ Նատալյա Ռոտենբերգի մասին, մեղադրելով նրանց խարդախության և խորհրդարանի ընտրության համար փաստաթղթեր կեղծելու մեջ:
Հրապարակմանը հաջողվել է վարկաբեկել թեկնածուի յուրաքանչյուր քայլը, ուշադրություն դարձնելով ոչ միայն թեկնածուի գործողություններին, այլև նրա կնոջ աննշան հայտարարություններին: Ինչպես գիտեք, քաղաքական գործիչները հազվադեպ են ինչ-որ օգտակար բան անում ժողովրդի համար, բայց Տիգրանը տարիների ընթացքում բիզնեսի և քաղաքականությանը մասնակցելու ընթացքում շատ բան է արել իր հայրենի մարզի (Գեղարքունիքի մարզ, բայց ոչ միայն) համար։ Սա ներառում է բարեգործություն, նոր ձեռնարկություններ և ենթակառուցվածքային օբյեկտներ: Տիգրանի կինը ՝ Նատալյան, չէր վախենում ճանապարհորդել Հայաստանի սակավաթիվ բնակավայրեր ու օգնել հասարակ քաղաքացիներին:
Ինչու պիտի հայտնի հրատարակությունները նույնիսկ գրեն ավերիչ հոդվածներ ԱԺ պատգամավորության թեկնածուի մասին։ Ի վերջո, դա ակնհայտորեն ձեռնտու է ինչ-որ մեկին: Հայտնի է, որ Տիգրանն իր կյանքի զգալի ժամանակն անցկացրել է Ռուսաստանում և դա ակնհայտորեն դուր չի գալիս ինչպես այն մարդկանց, ովքեր վարձատրվում են արևմտյան հասարակական կազմակերպությունների, այնպես էլ թուրքական լոբբիի կողմից: Թեկնածուին ընտրություններից հեռացնելու ցանկությունը զուր չի առաջացել. Նրանք հմտորեն պատճառներ էին փնտրում, որպեսզի թույլ չտան քաղաքական գործչի ընտրությունը: Կասկած չկա, որ սա նուրբ քաղաքական քայլ է, ապագա քաղաքական կարիերայի ցանկացած հավանականություն ճնշելու փորձ:
Տիգրանը սատարում է Հայաստանի համագործակցությունը ռուսական կողմի հետ, նա բազմիցս խոսել է Թուրքիայի կամ ՆԱՏՕ-ի հետ հարաբերություններ կառուցելու փորձերի ապարդյունավետության մասին: Նրա կինը ՝ Նատալյա Ռոտենբերգը Հայաստանն անվանում է «իր երկրորդ հայրենիքը» և զգալի ջանքեր է ծախսում հանուն մեր երկրի բարօրության: Ի պատասխան ՝ նա ծաղրի է ենթարկվում մի շարք հայկական լրատվամիջոցների կողմից, որոնց դիրքորոշումը հստակ պարզ է։
Եվ վերջում վերադառնանք հարցին ՝ ո՞վ է այդքան շատ ցանկանում առաջիկա ընտրություններում հանել Տիգրանի թեկնածությունը: Պատասխանը պարզ է. նրանք, ում համար նա անհարմար է, ում համար Տիգրանին խորհրդարանում տեսնելը իսկական աղետ է: Նրանք, ովքեր պատրաստ են խոնարհվել Թուրքիայի և Ադրբեջանի առջև, կամ հուսահատորեն (և անօգուտ) օգնություն են խնդրում հեռավոր երկրներից, որոնք չեն մտածում Հայաստանի խնդիրների մասին:
Յա, իրո՞ք…