Հայաստանում այս օրերին կարծես երկու տարբեր իրականություն լինի, կարծես երկու տարբեր իրականության մեջ ապրենք:
Մեր կյանքը բաժանվեց պատերազմից առաջ ու հետո ժամանակաշրջանների, իսկ մե՞նք, իսկ մենք վաղուց ենք կիսված, ջլատված, բաժանված, իրար չենք հանդուրժում, իրար կարծիք չենք լսում, ատում ենք իրար որքան ուժ ունենք: Եթե նույն ուժով պետություն կառուցեինք, թերևս հիմա այս օրին չլինեինք:
Հանրապետության հրապարակում երկու զուգահեռ իրականություն էր: Աբովյան փողոցից դեպի Ամիրյան խաչմերուկ և Նալբանդյան փողոցից դեպի կառավարության շենք գնացող հատվածները, կարծես թե, լրիվ տարբեր աշխարհներ լինեին: Հանրապետության հրապարակում մեծ թվով ոստիկաններ էին, Աբովյան փողոցում անհոգ քայլող զբոսաշրջիկներ, խոսքից հասկանալի էր՝ հիմնականում իրանցիներ և ռուսներ, իսկ կառավարության շենքի մոտ Հայաստանի քաղաքացիներն էին, որոնք բողոքի ակցիա էին իրականացնում՝ փորձելով թույլ չտալ Փաշինյանին ստորագրել հերթական հակահայ փաստաթուղթը:
Նա ասում է, թե «ձեռք բերված նախնական համաձայնությունները 100 տոկոսով համապատասխանում են Հայաստանի շահերին»: Իսկ մենք երևի բան չենք հասկանում և համառում ենք ու դեմ արտահայտվում լավ ապրելու հեռանկարին, դե, այն մեկին, որ կունենանք, երբ կոմունիկացիաները գործարկվեն, կամ մյուսին, որ մեր տղաները, հնարավոր է, Ացախում չծառայեն, դե, այն մեկին, որ սահմանների բացման դեպքում էժան գներով բանջարեղեն և այլ ապրանքներ կներմուծենք: Հիմա լրիվ հասկանում եմ մարդկանց, որոնք սկսում են հայհոյել, անաստված հայհոյել: Մեկ էլ հարակից փողոցում մի իսկական աղմուկ է սկսվում, ոստիկանների՝ իրար հերթ չտվող հրահանգները, որ ճանապարհն ազատեն երկրորդ շարքում կանգնած մեքենաներից: Մի աղմուկ, մի աղաղակ: Ակամայից պտտվում ես՝ տեսնելու, թե հիմա ի՞նչ է եղել: Չեք հավատա, չորս մեքենա է անցնում, պաշտոնյաների մեքենաներ:
Կարդացեք նաև
Թվաց, թե ինչոր կարևոր բան է պատահել: Ուզում ես բղավել մեքենաների հետևից՝ ինչո՞ւ եք խախտում քաղաքի լռությունը, մեռած, բայց չթաղված քաղաքի ու երկրի լռությունը: Մեկ էլ լռությունը քաղաքի վրայով թռչող ուղղաթիռներն ու ինքնաթիռներն են խախտում, որոնց ձայնն առաջ ստիպում էր երկինք նայել ու անգամ ձեռքով բարևել, կարծես օդաչուն տեսնելու էր քեզ: Երեխա էինք, հավատում էինք հրաշքների, իսկ հիմա իրականության մեջ ենք ապրում, չենք համակերպվում, բայց ապրում ենք, մեռնելու համար ո՛չ ուժ ունենք, ո՛չ քաջություն: Հաճախ ենք ասում՝ կյանքը շարունակվում է, այո՛, շարունակվում է, բայց ինչո՞ւ է կանգնել կոկորդներիս ու ցած չի իջնում, ինչո՞ւ այսքան թանկ վճարեցինք մեր երկրում ապրելու և արարելու իրավունքի համար:
Որովհետև ժամանակին մեզ տրված, մեր կողմից նվաճված իրավունքին տեր չեղանք: Կենացներ ու կենացներ, այդպես գիտություն «զարգացրեցինք», մշակույթ, կրթական համակարգ: Այո՛, ինչ-որ բաներ արեցինք, բայց այդ ճանապարհին քաղաքական շատ ուժեր ու գործիչներ սխալներ թույլ տվեցին, իրենք նաև ժամանակին ճանապարհ հարթեցին արդեն երեք տարի Հայաստանում վարչապետի աթոռը զբաղեցնող անձի համար, իրենք այնպես արեցին, որ շատերի բանականությունը մթագնի, վերլուծելու ունակությունը երկրորդ պլան մղվի, և նրանք իրենց ձայնը տան մեկին, ով Արցախը բեռ էր համարում, ով պոպուլիստ էր, ով բոլոր կոռուպցիոներներին և մյուս օրինախախտներին պետք է «ասֆալտին պառկեցներ», բայց անգամ նորմալ, որակյալ ասֆալտ փռել չկարողացավ: Նա քաղաքական ամենատարբեր պաշտոններում նշանակեց մարդկանց, որոնք այնքան անտեղյակ և հեռու են իրենց ղեկավարած ոլորտներից, ինչպես Հայաստանը տիեզերագնացությունից:
Լուսինե ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
