Ընկերներիցս մեկը օրերս իր տուն այցելած փականագործին հարց է տվել, թե առաջիկա ընտրություններում ո՞ւմ օգտին է քվեարկելու: «Իհարկե, մեր շաշին, ասել է փականագործը, էլ ուրիշ ո՞վ կա որ»:
Շաշ, այսինքն գիժ, խելապակաս: Հասարակ մարդը գիտի, որ իր ղեկավարը գիժ է, խենթ է, բայց թողնում է, որ նա՛ շարունակի ղեկավարել իրեն: Չգիտեմ մեր հասարակագետները ինչպե՞ս կբացատրեն այս երեւույթը, այս անոմալիան, սակայն ինքս կարծում եմ, որ դա վկայում է մեր ժողովրդի մի մասի մոտ ողջախոհության ամբողջական բացակայության մասին: Փաստում է մեր ժողովրդի մի մասի ուղեղում դաջված՝ այսուհետեւ փոփոխության անհնարինության կամ, առավել եւս վատ, այսքան կորուստներից հետո փոփոխության անհրաժեշտությունը չըմբռնելու կամ դրա կարիքը չզգալու մասին:
Այսուհանդերձ բնավ պետք չէ մոռանալ, որ մեր ընտրողների մեծամասնությունը, առնվազն 70 հազարի տարբերությամբ, չի մասնակցել 2018 թ.-ի ընտրություններին, այսինքն քաղաքականապես կույս է մնացել՝ չկողմնորոշվելով այսպես կոչված «հեղափոխականների» եւ «հակահեղափոխականների» միջեւ, իսկ կարեւոր մի մասն էլ՝ անտարբեր է մնացել ներքաղաքական գործընթացների նկատմամբ: Ու քանի որ մեր երկիրն արդեն, կամա թե ակամա, մտել է, ավելի ճիշտ՝ ներքաշվել է նախընտրական փուլ, որտեղ հիմնական պայքարը գնալու է գործող իշխանության եւ վերջինիս մերժողների միջեւ, պետք չէ հույս ունենալ, որ ընտրողների մասնակցությունը կլինի ավելի հոծ, ավելի զանգվածային:
Իրերի այս կացության մեջ հասարակության վրա մեծ ազդեցություն կարող էր թողնել, մարդկանց թմբիրից հանել միայն մեկ դաշինք՝ ընդմեջ հանրապետության նախկին երեք նախագահների, գումարած Արցախի նախկին երկու նախագահները: Նման դաշինքը, կոչենք այն Նախագահների խորհուրդ, զերծ՝ անձնական հավակնություններից, կարող էր սթափեցնել բոլորին, հայրենիքի ու պետության նկատմամբ պատասխանատվության գիտակցությունը խթանելու, կորցրածը ետ բերելու, վերքերը ամոքելու, ազգը կրկին միավորելու, հայրենիքի վերաշինության ու զարգացման գործին լծվելու:
Կարդացեք նաև
Առավել՝ պետական համակարգը վերականգնելու, արտաքին հարաբերությունները վերահաստատելու, երկրի զարգացման համար ներդրումներ ապահովելու եւ անհրաժեշտ այլ գործառույթներ իրականացնելու համար բարոյական հեղինակությամբ օժտված այդ դաշինքը ասպարեզ կարող էր բացել 30-ից 50 տարեկան մեր կրթված, օժտված եւ հայրենասեր երիտասարդների առջեւ, որոնք քիչ չեն մեր երկրում, նաեւ սփյուռքում:
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս համարում
