Ժամկետային զինծառայող Սեյրան Սողոյանը երրորդ արցախյան պատերազմի մասնակից է: Մարտական թրծումը ստացել է Ջաբրայիլի համար կռվում, եղել է վաշտի հրամանատարական տանկի ավագ նշանառու, օպերատոր: Հոկտեմբերի հինգին վիրավորում է ստացել եւ տեղափոխվել Երեւան: Արդեն բուժում ստացած մարտիկը ահա այսպես է վերհիշում այդ դաժան օրերը:
«Մեր ելման բնագծերը գտնվում էին Ջաբրայիլում: Հոկտեմբերի չորսը ինձ համար ամենադաժան գիշերն էր: Շատ մութ էր, ոչինչ չէր երեւում: Այդ օրը կապիտաններ Ղազարյանի եւ Պետրոսյանի գլխավորությամբ մենք սկսեցինք տանկային կռիվ: Հակառակորդը տասնյակ տանկերով առաջ էր գալիս, բայց մենք պայքարում էինք: Հատկանշականն ու ոգեւորողն այն էր, որ ամեն տանկ խփելուց կապիտան Ղազարյանը կապի միջոցով անընդհատ ոգեւորում էր, ասելով՝ ապրեք տղերքս, ու էլի շատ ոգեւորիչ խոսքեր: Կապիտան Ղազարյանի խոսքերից ավելի ոգեւորվում ու առաջ էինք գնում, թեեւ թշնամու տանկերը գնալով ավելի ու ավելի էին շատանում»,- պատմում է նա:
Որոշ ժամանակ անց պահի անհրաժեշտությամբ Սեյրանը ստանձնում է տանկի անձնակազմի հրամանատարությունը ու նրա հրամանատարությամբ Անդրանիկ Մարգարյանը եւ Սամվել Մաթեւոսյանը թշնամու հինգ տանկ են ոչնչացնում: Այդ օրը նրանց հաջողվում է թշնամու առաջխաղացումը կանխել: Սա առաջին օրվա կռիվն էր, թեեւ հետո ստանում են նահանջի հրաման:
«Հաջորդ օրը վաղ առավոտյան առաջին հրետանային զարկով սկսվեց կռիվը: Հակառակորդը տարբեր ուղղություններով, տարբեր տեսակի զենքերով կրակում էր ու մարտադաշտից ողջ դուրս գալն անհնար մի բան էր,- շարունակում է Սեյրանը իր խոսքը եւ հավելում,- մինչեւ վերջ պայքարել ենք, ոչ մեկս չենք մտածել մեկ քայլ ետ գնալու մասին: Ցավոք, մեր կողմի ուժերը գնալով քչանում էին»:
Կարդացեք նաև
Կռվի ընթացքում հերոսը նկատում է, որ ընկերներից երկուսը վիրավոր են եւ օգնության կարիք կա. «Հասցրեցի օգնել: Մեկին մի ձեռքիս տակ առա, մյուսին՝ մյուս ձեռքիս տակ, մի կերպ քաշելով դուրս հանեցի կռվի դաշտից»:
Հետո Սեյրանը նրանց է փոխանցում իր հոր հեռախոսահամարը եւ խնդրում է, որ տեղ հասնելուն պես զանգահարեն եւ հայտնեն, որ շատ է սիրում իր ընտանիքը:
«Մտածում էի՝ ողջ դուրս չեմ գա»,- նշում է նա՝ մտաբերելով ընկերների պատասխանը: Ընկերը հարվածում է ուսին եւ ասում՝ չեմ ասի, դու կվերադառնաս եւ ինքդ կասես:
Ընկերներին ճանապարհելուց հետո զինվորը նկատում է, որ հակառակորդի առաջխաղացում կա ու հրամանատարին առաջարկում է տանկերով հակագրոհ սկսել: Հրամանատարը մերժում է նրան՝ ի նկատի ունենալով հակառակորդի հակատանկային միջոցների առկայությունը: Սակայն անսալով վտանգը՝ քաջարի մարտիկը փորձ է անում իրականացնել մտածածը եւ երբ բարձրանոմ է տանկի վրա, վիրավորվում է:
«Տանկը հակառակորդի նշանառության տակ էր, հենց բարձրացա, անմիջապես վիրավորվեցի: Ջգացի, որ ոտքերս թուլացան եւ կորցրեցի զգացողությունս»,- հիշում է նա:
Տղային դուրս են հանում կրակի տակ հայտնված տանկից: Հետո հիշում է, որ բժիշկն ասում է՝ ուշ է: Նրան տարեք զոհվածների մոտ: Վիրավոր, արնաքամ Սեյրանը հավաքելով վերջին ճիգերը՝ գոռում է՝ ես ողջ եմ:
Ի դեպ, մեզ հետ զրույցի ավարտին Սեյրանն անկեղծացավ եւ ասաց, որ ինքը բժշկին չի մեղադրում, լիովին հասկանում է նրան, այդ պահին իր վիճակը շատ ծանր էր: Մինչ իրենով կհետաքրքրվեր, չէր հասցնի մյուսների կյանքերը փրկել, ովքեր այսօր կան ի շնորհիվ նրա:
Սիլվա ՎԱՐԴԵՐԵՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
01.05.2021
