Քաղաքական դաշտի նման սեգմենտավորումն ընտրություններին մասնակցող ուժերին ստիպում է դիրքավորվել ոչ թե պոզիտիվ նախընտրությունների տիրույթում, այլ նեգատիվ հարթությունում՝ մրցակիցների հետ ոչ թե գաղափարական կամ ծրագրային պայքար տանելու, այլ հանրության այս կամ շերտի կողմից պակաս ատելության արժանանալու մղումով։
Այս տեսանկյունից քաղաքական դաշտի բազմազանությունը, ընտրություններին ոչ թե միասնական բևեռով, այլ տարբեր դաշինքներով մասնակցելու մարտավարությունը կարող է արդարացված համարվել․ դա հնարավորություն կտա ինչ-որ իմաստով դիվերսիֆիկացնել հանրության ատելությունը և փոխադարձ բացառումների սկզբունքով որոշակի ձայներ ստանալ։
Մարտավարական առումով արդարացված լինելով, այս մոտեցումն ունի լուրջ ռազմավարական թերություն․ իշխանությունն ատելության հիմնական գեներացնողն է և մեծ հնարավորություն ունի ուղղորդել այդ ատելությունը բոլոր ուղղություններով՝ փորձելով դիրքավորվել որպես մնացյալ բոլոր ատելի ուժերին այլընտրանք։ Եվ քանի որ ընտրությունների հիմնական մոտիվը կրկին լինելու է «նախկինների դեմ պայքարը», իսկ Նիկոլ Փաշինյանից բացի՝ հիմնական մյուս մասնակիցների մեծ մասը նախկիններն են, նա փորձելու է ներկայանալ՝ որպես բոլորի նկատմամբ հավաքական ատելության դրոշակակիր։
Այս ընտրությունների գլխավոր պարադոքսն այն է, որ իրականում ամենաշատն ատելության արժանի Նիկոլ Փաշինյանն ամեն ինչ անելու է հաղթելու համար՝ այդ ատելությունն ուղղորդելով այլոց նկատմամբ։
Կարդացեք նաև
Սարսափելի է անգամ պատկերացնել, թե ինչ կլինի Հայաստանի հետ, եթե հունիսի 20-ի ընտրություններում հաղթի մաղձը՝ դրանից բխող բոլոր բացասական հետևանքներով։ Հասարակությունն ունի դա թույլ չտալու հնարավորություն։ Եզակի ու գուցե վերջին հնարավորությունը։
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այս համարում
