Վարչապետ-բռնապետիկն արգելել է Վահրամ Սահակյանի «Անմարդկային կատակերգություն» պիեսի բեմադրությունը։ Եվ բնավ կարևոր չէ, թե արգելքը ձևական առումով հրահանգել և հրահանգը կատարել է ԿԳՄՍ նախարարը, թե թատրոնների ղեկավարությունը։ Ահա այսպիսին է այսօրվա «ժողովրդավարական» կոչվող Հայաստանը։ ԽՍՀՄ տարիներին մենք դժգոհ լինելով այդ պետության ամբողջատիրական համակարգից՝ տենչում էինք ազատություններ։
Բայց արդեն հետստալինյան ԽՍՀՄ-ում, Կոմկուսի ղեկավարությունն ավելի հանդուրժող էր, քան ներկայիս Ազատ Անկախ, ժողովրդավարական կոչվող Հայաստանի բռնապետիկը։ ԽՍՀՄ-ում նկարահանվում էին Էլդար Ռյազանովի, Լեոնիդ Գայդայի և այլոց ֆիլմերը, Արկադի Ռայկինի, Միխայիլ Ժվանեցկու, Գենադի Խազանովի ներկայացումները, որոնք ծաղրուծանակի էին ենթարկում ԽՍՀՄ բարքերն ու գաղափարախոսությունը։ Նույնիսկ, միջնադարյան դաժան միապետները հանդուրժում էին ոչ միայն իրենց սուր քննադատող և ծաղրող դրամատուրգներին և դերասաններին, այլ արքունիքում ունեին անձեռնմխելի ծաղրածու, որն անխնա ծաղրում էր բռնապետին։
Իսկ այսօրվա Հայաստանի բռնապետիկը չի հանդուրժում որևէ քննադատություն, էլ չեմ ասում ծաղր իր հասցեին։ Բազմիցս են դեպքերը, երբ մարդկանց պետական աշխատանքից զրկել են ոչ միայն իշխանության հասցեին քննադատություն հնչեցնելու, այլ այլոց քննադատություններին «լայք» տալու, բռնապետիկի բեմադրված «վոյաժներին» չմասնակցելու համար։
Սակայն անդրադառնանք արգելված բեմադրության հարցին։ Իսկ ո՞ւր են Հայաստանում իրենց իրավապաշտպան, խոսքի ազատության պաշտպան, մտավորական, արվեստաբան համարող գործիչների արձագանքները։ Կարծեմ, Հայաստանում դեռևս գործում են ստեղծագործական միություններ՝ Գրողների, Նկարիչների, Կոմպոզիտորների, Ճարտարապետների, և վերջապես՝ Թատերական գործիչների, որոնք նույնպես պահպանում են գերեզմանային լռություն։
Կարդացեք նաև
Ավետիք ԻՇԽԱՆՅԱՆ
