Հայաստանի քաղաքացիները հոգնել են Հայաստանից։ Գիտեմ՝ ցավոտ արձանագրում է, բայց իրականության աչքերին ուղիղ է պետք նայել: Տարբեր ժամանակաշրջաններում դա արտահայտվել է յուրովի։ 90-ականներին, երբ պատերազմ էր, ցուրտ էր ու մութ, երբ վայրի կապիտալիզմի կանոններով փոշիացվում էր ազգային հարստությունը, մարդկանց մի մասն ուղղակի հեռացավ երկրից, մի մասը հարստություն դիզեց, մի մասն էլ, ինչպես աղքատ կար, այդպես էլ մնաց։
Ի դեպ, ամենամեծ արտագաղթը հենց այդ ժամանակահատվածում է տեղի ունեցել, ամենաշատը հենց այդ ժամանակահատվածում են որոշ մարդիկ ոչ մի բանից կտրուկ հարստացել, և ամենաշատը հենց այդ ժամանակաշրջանում միջին բարեկեցությամբ ապրող մարդիկ աղքատացան։ Ինչևէ, 2000-ականներից հետո որոշակի կայունության և զարգացման ժամանակաշրջան էր, բայց հասարակության խորը շերտավորումը շարունակվեց, անվտանգային և տնտեսական ձեռքբերումներից զատ, ժողովուրդը նաև արդարության և իրավունքի գերակայության պահանջարկ ուներ, ինչն այդպես էլ և ոչ մի իշխանության ժամանակաշրջանում իրողություն չդարձավ։
Այդուհանդերձ, որքան էլ Հայաստանից (նկատի ունենք օրվա իշխանությունը) «նեղացած» մարդկանց քանակը երբևէ քիչ չի եղել, սակայն այն այսօր ֆանտաստիկ չափերի է հասնում։ Գործող իշխանությունները ռեկորդային կարճ ժամանակահատվածում կարողացան հասնել նրան, որ փոքր իսկ հնարավորության դեպքում Հայաստանը պատրաստ է լքել հասարակության կեսից ավելին։ Մարդիկ հոգնել են իշխանությունից, ընդդիմությունից, դատարաններից, պետական մարմիններից, հարևանից, գյուղապետից, իրարից, մեծ հաշվով՝ բոլորից։ Հանրային կյանքի ներդաշնակությունն ու հանրային համերաշխությունն ապահովող և ոչ մի գործիք այլևս չի աշխատում։ Մարդը չգիտի՝ ինքը սև է, թե սպիտակ, նախկին, թե ներկա, գել, թե գելխեղդ, ու առհասարակ՝ ՀՀ լիիրավ քաղաքացի է, թե ոչ։ Հայաստանից հոգնել է Սփյուռքը։ Գերազանցապես նրանց ուղարկած փողերով կառուցված Արցախը գրչի մեկ հարվածով զիջվեց թշնամուն։
Անի ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
