Տավուշի մարզի Գետահովիտ գյուղից էր Սերգեյ Պետրոսյանը։ Կենսուրախ, առույգ ու լավատես տղան երկու քույրերի եղբայրն էր։ Ավարտելով գյուղի դպրոցն` ընդունվել էր քոլեջ, ուսումը կիսատ թողել ու զորակոչվել բանակ:
«Երբ արդեն հայտնի էր՝ երբ է գնալու՝ շատ էր ուրախացել։ Զինկոմիսարիատի առաջ պարում էր ու բոլորիս ասում ՝ դուխով մնացեք, գալուց հետս մի պարկ մեդալ եմ բերելու»,- պատմում է կրտսեր քույրը՝ Լիանան:
Կարդացեք նաև
Հավելում է. «Ընկերուհի էլ ուներ, որոշել էր՝ բանակից գալու էր ու ամուսնանար»։ Սեպտեմբերի 27-ին՝ Արցախյան երկրորդ պատերազմի առաջին իսկ օրից Սերգեյը առաջնագծում է եղել՝ Մարտունիում։ Գրեթե ամեն օր զանգել, հնարավորինս ուրախ ու հուսադրող խոսել է ընտանիքի հետ։ Վերջին զանգը եղել է հոկտեմբերի 22-ին, ասել է՝ ամեն ինչ շատ լավ է լինելու ու որ հանկարծ չանհանգստանան, խոստացել է հաջորդ օրը նորից զանգել։ Ընտանիքը մինչ այժմ սպասում է նրա զանգին։
Ինչպես ծառայության ընթացքում, այնպես էլ հերոսական մարտերում Սերգեյը աչքի է ընկել իր անվախությամբ ու արագ կողմնորոշվելու ունակությամբ: «Թշնամին ռազմական տեխնիկայով զինված մեքենան թողել ու փախել էր։ Սերգեյը առաջինն էր նկատել ու չլսելով հրամանատարին՝ գնացել բերել էր մեր կողմ այն»,-քույրիկի պատմելով՝ այսպես են ներկայացրել Սերգեյին ծառայակիցները:
Նրա բազում շնորհակալագրերի կողքին շուտով կավելանա ևս մեկը։ Այսօր Սերգեյն էլ հաղթանակը սրտում անմահների շարքում է, իսկ ընտանիքը դեռ սպասում է հերոսի խոստացած զանգին:
Մոնիկա ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
