«Երիտասարդ կանանց խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակի» դափնեկիրներն այս տարի 9-ն են: Երիտասարդ կանանց խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակին արժանացել են Արցախի 44-օրյա պատերազմի ընթացքում մարդկային կյանքեր փրկելու գործում ավանդ ունեցած կին բժիշկները, նաև Հայաստանում առաքելություն կատարած բժիշկները:
«Մեդիա կենտրոնում» հրավիրված մամուլի ասուլիսի ժամանակ «Դեմոկրատիան այսօր» ՀԿ-ի նախագահ Գյուլնարա Շահինյանն այս առթիվ նշեց. «Քովիդի և պատերազմի ժամանակ բժիշկները ցուցաբերեցին աներևակայելի խիզախություն, բացառիկ նվիրվածություն և մասնագիտական բարձր պրոֆեսիոնալիզմ: Այդ պատճառով որոշեցինք, որ մրցանակը պիտի տանք երիտասարդ կին բժիշկներին»:
Գյուլնարա Շահինյանը ցավով փաստեց՝ ականատես ենք լինում միլիտարիզացիայի, ավտորիտարիզմի, ուստի նման նախաձեռնությամբ իրենց նպատակն է պաշտպանել հավասարությունը, խաղաղությունը: Նա նշեց, որ երկու գիրք են հրատարակել, որպեսզի դաշտում աշխատող մարդկանց ձայները լսելի լինեն:
Կարդացեք նաև
Գյուլնարա Շահինյանը տեղեկացրեց՝ մրցանակի է արժանացել Ստեփանակերտի հիվանդանոցի ողջ անձնակազմը, մրցանակ է տրվել սփյուռքահայ բժիշկ Մարիա Ազիզյանին, որը հիմա Բոստոնում է և պատերազմի ժամանակ աշխատում էր այրվածքաբանական կենտրոնում: Սփյուռքահայ մեկ այլ կին բժիշկ՝ տիկին Այրումյանին ևս շնորհվել է մրցանակ: Նա այժմ գտնվում է Իրկուտսկում: Մյուս դափնեկիրն է Ռոզմ Բոնեն՝ Քենիայից: Նա եղել է երիտասարդ աղջիկ՝ տասը տարեկան, երբ իրեն հավաքագրել են՝ որպես երեխա զինվոր: Նա կարողացել է փախչել և հետագայում ստեղծել իր կազմակերպությունը ու հիմա պաշտպանում է երիտասարդ տղաներին, որոնց նույն կերպ ներգրավել են պատերազմում:
Ասուլիսի ընթացքում «Երիտասարդ կանանց խաղաղության և մարդու իրավունքների միջազգային մրցանակի» դափնեկիր բժիշկները ներկայացրին իրենց փորձառությունը:
Կատրին Լը Սիմպլը ֆրանսիացի բժիշկ է: Նա արդեն չորրորդ տարին է աշխատում է Հայաստանում՝ Գյումրիում՝ Աշոցքի գյուղերի բնակիչների հետ: Նա պատմեց. «Պատերազմի ժամանակ շատերը կորցրել են իրենց որդիներին, ամուսիններին, և հիմա ամեն շաբաթ այցելում եմ այդ մարդկանց այդ գյուղերում: Նրանք ընկճված են, չեն ուզում ապրել: Առաջինը որ անում են, այն է՝ ապրեցնում եմ այդ մարդկանց: Ես որպես կլինիկական հոգեբան՝ պիտի գտնեմ ճանապարհն այդ մարդկանց ապրեցնելու, որ ավելի չխորանա նրանց մոտ այդ դեպրեսիան: Մի ընտանիքում մայրը որդուն կորցրել է, որդին երկու փոքր երեխա ունի, և այդ զինվորի կինն էլ է վատ վիճակում: Նկատեցի, որ զինվորի մայրն ու նրա կինը միայն երեխաներին տեսնելով են մի քիչ ուրախանում: Ես խաղում, զբաղեցնում եմ երեխաներին, որ նրանք տեսնեն՝ կյանքը զարգանում է»:
Արցախից բժշկուհի Նարե Սարգսյանը նշեց՝ իրականում շատ դժվար 44 օրեր են անցկացրել ու մանրամասնեց. «Տեսնելով այն զինծառայողներին, վիրավորներին, ում հնարավոր չէր բուժօգնություն ցույց տալ՝ իմանալով, որ ինչ-որ ընտանիքում կորուստ է լինելու, շատ դժվար էր աշխատելը: Տեսնելով վիրավորների ծանրության աստիճանը՝ պատկերացնում էինք՝ ինչ է կատարվում առաջնագծում: Շատ դժվար էր։ Զինվորներ, որոնք դպրոցական նստարանից հետո հայտնվել էին պատերազմում՝ 21-րդ դարի անմարդկային պայմաններում ընթացող պատերազմում, դա քեզ ուժ էր տալիս: Հիմա հիշելուց շատ ավելի ծանր հոգեհուզական վիճակում եմ հայտնվում, քան այդ 44 օրը»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
Լուսանկարները՝ «Մեդիա կենտրոն»-ի
