Բռնապետիկը չի դիմանում առանց միտինգ։ Եթե մինչ իշխանության հասնելը նրա միտինգացավը հասկանալի էր, ապա իշխանությունը զավթելուց հետո՝ շատերին անհասկանալի։ Հավանաբար նա միայնակ մնալով հասնում է խելագարության և պահանջ է զգում «շփումների» և ինչպես վամպիր կլանում այլոց էներգիան ու դրանից բավարարվում։
Իր այդ հագուրդը բավարարելու համար, պարզ է, կանչել է իրեն ենթակա մարզպետ, նախարարներին հանձնարարել և ահաբեկել, որ հավաքեն բոլոր կեղծ տատիկ-պապիկներին, վճարեն և ուրախ ու երջանիկ ներկայանան իր հետ հանդիպմանը։
Բայց․․․ արդեն հանդիպմանը բռնապետիկն արտահայտում է արդեն իր և իր մանկուրտների ( բացատրություն՝ մանկուրտ-հիշողությունը կորցրած ստրուկ, պատրաստ սպանելու հարազատ մորը) «գաղափարական» հենքը․ «Պետք է ապրենք այս տարածաշրջանում, բայց այստեղ ապրելու ամենամեծ խնդիրն այն է, որ մեզ ընկալում են որպես թշնամի և մենք ընկալում ենք որպես թշնամի։ Ինչքան մենք ընկալում ենք որպես թշնամի, էնքան մեզ ընկալում են որպես թշնամի։ Եվ նույնիսկ շատ դժվար է գտնել էն մեկնարկային կետը, որից էս պրոցեսը սկսվել է»։
Եթե սա ընդամենը տգիտության արդյունք է, ապա կխնդրեի պատմաբաններին «լիկբեզ» անցկացնեին վարչապետի հետ՝ ներկայացնելով գոնե 19-րդ դարի համիդյան կոտորածներից մինչև 1920-ական թվականներ։
Կարդացեք նաև
Իսկ իրականում, իհարկե լինելով կիսագրագետ, բայց վարչապետ կոչեցյալն ուզում է բոլորիս դարձնել մանկուրտներ, խոնարհվել և ծնկի գալ դարավոր թշնամու առջև, ինչպես անձամբ ինքն ու իր պատգամավոր-նախարար ստրուկ-մանկուրտները։ Իր այս խոսքերով բռնապետիկը ապացուցեց, որ բոլորովին ցավ չի զգում Արցախի կորստի, հազարավոր զոհերի, տառապող գերիների համար և առնվազն «չտեսնելու» տալիս Ադրբեջանի և Թուրքիային նախագահների հոխորտանքներն ու սպառնալիքները։
Իսկ ամենամեծ ողբերգությունն այն է, որ մենք այս ամենը շարունակում ենք հանդուրժել։
Ավետիք ԻՇԽԱՆՅԱՆ
Հաճախ չես հանդիպի, երբ փեսայի և աներձագի խոսույթները իրարից ոչնչով չտարբերվեն…