Լուսանկարը 90-ականներին է արված՝ Մատաղիսում։ Տատիկը, կամ ինչպես մենք էինք ասում՝ Հասմիկ բաբոն, միայնակ ապրող մի տատիկ էր, ով յուրահատուկ կերպով էր վերաբերվում ամեն մի զինվոր տղի։ Բազում հիշողության թելերով եմ կապվել այս հպարտ տատիկի հետ, ում տունն ինձ համար սոսկ բնակարան չէր։
Հիշում եմ. մի արեւավառ օր, ձայնը գլուխն առած, մոտենում էր զորամասի այն հատվածին, որտեղ ես էի ծառայում։
-Արո՛, շտեղ է՛ս, Արո՛… Հասի, օձը հավաբուն է մտել եւ հավերիս է խժռում։
Դուրս եկա պատշգամբ։
Կարդացեք նաև
-Ի՞նչ է եղել տատի՜…
-Բալա, հասի, փրկի հավերիս, օձը լոխչին կտորեց։
Այ քեզ բան, մտածեցի ես։ Էդ օձը, որ հավերին կոտորեց, բա ինձ ի՞նչ կանի։ Վախը սրտումս իջա ու քայլերս ուղղեցի բաբոյի տուն։ Հավաբնի դուռը բաց արի ու ի՞նչ տեսնեմ. թխսին նստած հավի գլխավերեւում օձն իր երախը բաց պատրաստվում է անշարժացած հավին կուլ տալ։
Անմիջապես փակեցի դուռը։
-Բաբո, դու երկար բահ ունե՞ս։
-Հա՜, քե մատաղ։
-Տուր:
Վերցրեցի երկար պոչով բահն ու մեկ հարվածով (գուցե վախից) օձին երկու կես արեցի։
Ինձանից գոհ բարձրացա տուն, որ թեյ խմեմ։ Պահի տակ հիշեցի, որ մեծերն ասում էին, թե՝ երբ օձին կսատկացնես, պարտադիր պիտի աչքերը ջարդես… Ուզեցի գնամ ու… Մեկ էլ հավատարիմ բարեկամս՝ ժիր շունս, լեզուն դուրս գցած, մռութը լպստելով, պոչը ցիցիլիկ շարժելով մտավ տուն։
Ի՞նչ ես կերել, այ շուն։ Մռութը բռնելով ասացի ես։ Մեկ էլ պատուհանից դուրս նայեցի, որ օձը չկա։
Շունն էր կերել։
Բաբոն նայեց ինձ ու, թե.
-Վո՛ւյ, քո նման խելացի ու ուժեղ է քո շունը։ Ես իրա վնների տակին մատաղ։
Մի լավ ծիծաղեցինք։
…Էհ, Հասմիկ բաբո, տեսնես հիմա ո՞ւր ես, արդյոք կա՞ս, թե՞…
Արա ՆԱԽՇՔԱՐՅԱՆ
Գյումրի
«Առավոտ» օրաթերթ
27.02.2021
