«Ռադիոտան ներխուժման հարցը, որը այսօր հրապարակ է բարձրացվում, շատ ուշագրավ մանիպուլյատիվ օրինակներից մեկն է: Ո՞վ էր այդ ժամանակ իշխանություն, ո՞ւմ դեմ են այդ հարցը բարձրացնում: ՀՀԿ-ն, ԲՀԿ-ն, Դաշնակցությունն ԱԺ-ում էին, չէ՞: Է~ քրեական գործ հարուցեին, պատասխանատվության ենթարկեին: Չէին կարող, որովհետև, չնայած մեկ տարի առաջ, ընտրություններում ձայների մեծամասնություն էին ստացել, բայց լեգիտիմությունը չունեին: Այս պահանջով թող հանդես գային այսօրվա հրապարակի հռետորները`Սերժ Սարգսյանից, ոստիկանապետ Վովա Գասպարյանից, գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանից: Ումի՞ց եք նեղանում»,- «Մեդիա կենտրոնում» կայացած`«Ոստիկանության բարեփոխումները, որոնք ոչինչ չեն փոխել» թեմայով քննարկման ժամանակ ասաց Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի ղեկավար Արթուր Սաքունցը`անդրադառնալով հարցին`երբ Գյումրիից, 2018-ին ցուցարարները գալիս էին Երեւան եւ տեսախցիկներ էին փակում, կոտրում, իրավական որեւէ գնահատական չեղավ: Իրավական գնահատական չեղավ նաեւ այն ժամանակ, երբ ցուցարարները գրավեցին Ռադիոտունը, մինչդեռ այսօր, իշխանության ներկայացուցիչ Անդրանիկ Քոչարյանը խոսում է պետության կրակելու լեգիտիմ իրավունքի մասին: Եվ որ այն ժամանակ չի արվել, ըստ նրա, դա չի նշանակում, որ այսօր էլ չպիտի արվի եւ զուգահեռը անտեղին է:
Իր գնահատմամբ, այսօրվա իշխանությունն իր ծագումնաբանությամբ լեգիտիմ է, բայց հետո, գործունեության առումով լեգիտիմությունը չի պահպանել: Արթուր Սաքունցի գնահատմամբ, իշխանության միակ խնդիրն է այսօր`գործել բացառապես օրենքի շրջանակում`ընդդեմ «հակաժողովրդավարական ուժերի»:
Անդրադառնալով Սյունիքում լրատվամիջոցների գործունեության սահմանափակումներին, «Իրազեկ քաղաքացիների միավորում» ՀԿ ծրագրերի համակարգող Դանիել Իոաննիսյանն էլ ասաց. «Իրականում, ԱԱԾ-ն այսպիսով իր վրա վերցրեց մեկ այլ մարմնի լիազորությունը. տեղեկատվության ազատության, լրագրողների մասնագիտական գործունեությանը խոչընդոտելու սահմանափակումների կարող է ենթարկել միայն ԱԺ՝ օրենքի տեսքով, ռազմական դրության ժամանակ՝ նաև կառավարությունը: Այսպիսի պայմաններում դժվար է կառուցել իրավական պետություն: ԱԱԾ-ն ակնհայտ չի ընդունում և ոտնահարում է իրավական պետության սկզբունքները»:
Արդյունքում, զուգահեռելով իրավական պետություն կառուցելը եւ այսօրվա ներքաղաքական իրադարձությունները, Դանիել Իոաննիսյանը եզրակացնում է. «Երբ այդ ուժերը իշխանություն էին, լրագրողներին ծեծում էր իշխանությունը, երբ ընդդիմություն են, լրագրողներին ծեծում է ընդդիմությունը: Այս քաղաքական ուժերն ընդդիմություն չեն, բանդա են, մաֆիա են, մաֆիաներին պետք է քաղաքական դաշտից դուրս շպրտել, որ ոչ իշխանություն լինել, ոչ ընդդիմություն: Քանի մաֆիա կա քաղաքական դաշտում, մենք չենք ունենա նորմալ քաղաքական դաշտ: Քանի բանդաներ կան, որոնք փորձում են ժողովրդին հանել ժողովրդավարական արժեքների դեմ, որովհետեւ իրենց նպատակը թալանելն է կամ թալանածը պահպանելն է, էդ դաշտը քաղաքական դժվար է անվանել:»
Կարդացեք նաև
Լրագրողի դիտարկմանը`պատերազմի այս ելքից, այսքան զոհերից հետո նորմալ չէ՞ մարդկանց ցասումը, Դանիել Իոաննիսյանը պատասխանեց, որ նորմալ է համարում, որ մարդիկ ունեն դժգոհություններ, դեմ են իշխանությանը, «բայց այն ուժերը, որոնք կազմակերպում են ցույցերը, ոչ թե մասնակիցները, չեն կիսում ժողովրդավարական արժեքները»: Նա համաձայն է Արթուր Սաքունցի հետ, որ առաջին անգամ ընդդիմությունը, որը չի կիսում ժողովրդավարական արժեքները, դուրս է գալիս փողոց եւ բողոքում է ոստիկանության գործողություններից, բայց հարցն այն է, որ ինքն այդ ուժերին թալանչի է համարում. «Եվ այդ ուժերը իշխանությանը դեմ էին պատերազմից առաջ էլ. նրանցից շատերը պատերազմ չեն էլ գնացել, չեն փորձել պաշտպանել Արցախը, հերյուրանքներ են տարածել «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի մասին: Այսինքն, մոտիվացիան պատերազմը չէ: Եթե դու քաղաքական ուժ ես, որի լոզունգը Ղարաբաղն է, ապա պիտի Ղարաբաղի համար ավելի շատ բան անես, քան միջին վիճակագրական քաղաքացին: Իսկ միջին վիճակագրական քաղաքացին պատերազմում օգնում էր, կռվում էր, հարազատ էր կորցնում, զոհվում էր, վիրավորվում էր: Իսկ այս քաղաքական ուժերի մոտիվացիան թալանելն է, նրանք պատերազմում ոչնչով չեն օգնել»:
Որ պատերազմը ծանր էր եւ պատասխանատուն իշխանությունն է, Արթուր Սաքունցն էլ է համամիտ, բայց հարցնում է. «Ասում եք` կապիտուլյացիա. «Գույք պարտքի դիմացը» կապիտուլյացիա չէ՞ր, գազամատակարարումը մեկ պետությանը վստահելը կապիտուլյացիա չէ՞ր: Կապիտուլյանտները չեն կարող խոսել կապիտուլյացիայի մասին: Այս իշխանության մեղքի բաժինն էլ է մեծ. 20-րդ դարի բանակ, 80-ականների սպառազինություն ունեցող ուժերով գնալ պատերազմի ոչ թե խաղաղությա՞ն, սա ի՞նչ արկածախնդրություն է: Այս իշխանությունը պետք է պատասխանատվություն կրի արկածախնդրության, իսկ նախորդները՝ այս երկրի իմունիտետը թուլացնելու համար»:
Նելլի ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
