Երեւանի ավագանու անդամ Իզաբելլա Աբգարյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
«Ֆեյքի գործը», մեղմ ասած, խայտառակություն է ու ոչ միայն այն պատճառով, որ ֆեյքը հանգիստ շարունակում է գրել՝ ծաղրի առարկա դարձնելով իր հետևից ընկածներին:
Խայտառակություն է նաև մի շարք այլ տեսանկյուններից:
Եթե մի կողմ դնենք մեր անձնական վերաբերմունքը, զզված լինելը ցանցը ողողած տարատեսակ ֆեյք լուրերից և օգտատերերից ու փորձենք նայել դրսի հայացքով, հարցեր են առաջանում, որոնք բնավ հօգուտ պետության վարկանիշի չեն, առավելապես՝ ժողովրդավարության առումով:
Կարդացեք նաև
Առաջին հարցն է. ֆեյքի արտադրած կոնտենտը: Այլ կերպ ասած, թե նրա գրառումների որ բովանդակությունն է արժանացել Ազգային անվտանգության ծառայության ուշադրությանը: Եթե պատերազմական իրադրության ժամանակ պատերազմի մասին գրված բովանդակությունը, ապա միանգամից երկու հարց է առաջանում.
1) Ինչո՞ւ հենց այդ ժամանակ միջոցներ չեն ձեռնարկվել: Չէ՞ որ, եթե գրառումը վտանգ էր պարունակում, ապա հենց այդ ժամանակաշրջանի համար էր պարունակում, և անվտանգության համար պատասխանատու կառույցները պարտավոր էին անմիջապես միջոցներ ձեռնարկել: Փաստաբանի ներկայացրած մեղադրական հիմքերի նյութը (VPN) ամիսներ չէր պահանջում, որ պարզվի:
2) Արդյո՞ք տվյալ ֆեյքը միակն էր, որ այդ օրերին «ապատեղեկատվություն» էր տարածում ու արդյո՞ք ապացուցված է, որ այդ տեղեկատվությունները կեղծ էին:
3) Գործի շրջանակներում որպես կասկածյալ ներգրավված մարդկանց կապը քաղաքականության հետ: Խոսքը ոչ թե ինչ-որ անհայտ մեկի մասին է, այլ՝ հստակ քաղաքական ընդդիմադիր վերաբերմունք արտահայտած մարդկանց մասին, որոնց գործունեությունը հակաիշխանական է, բայց նաև միշտ եղել է ընդգծված հակաադրբեջանական, ուստի պատերազմի ժամանակ հօգուտ հակառակորդի աշխատելը (այ դա կարող էր իրապես արժանանալ ԱԱԾ ուշադրությանը) գոնե ինձ համար, մեղմ ասած, անհավատալի է:
4) Մեղադրության հիմքում դրված հոդվածներն էլ ինքնին «անհաջող» են:
Հատկապես պաշտոնատար որոշ անձանց հանդեպ վիրավորանքի մասին հոդվածը առանձին գրառման է արժանի: Ինքս, տասնյակ տարիներով լինելով բլոգեր, միշտ օգտվել եմ խոսքի ազատության իրավունքից ու իմ գործունեության համար այն անկյունաքարային կարևորություն է ունեցել:
Հայհոյանքը, վիրավորանքը, ատելության քարոզը միևնույն ժամանակ ինձ համար անընդունելի են եղել և երբեք չեմ անցել սահմաններս: Դրանք համացանցից արմատախիլ անելը չափազանց կարևորել եմ՝ ինքս էլ, ի դեպ, տարբեր ժամանակներում ենթարկված լինելով ֆեյքերի կողմից նման այլանդակ հարձակումների:
Բայց ես չեմ համարում, որ ՀՀ օրենքը պետք է այդ ամենից պաշտպանի «վերի արտի ցորեններին» միայն: ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացու արժանապատվությունը, անձնական կյանքը նույնքան իրավունք ունեն պաշտպանված լինելու, որքան՝ պաշտոնատար անձանցը: Միայն քաղաքական վերնախավին այդ ոտնձգություններից պաշտպանելը բնորոշ է ավտորիտար պետություններին:
Ու ինձ մոտ բնական հարց է առաջանում, թե ինչու ֆեյքին կարելի էր տրորել իմ արժանապատվությունը, բայց միայն պաշտոնյայի դեպքում է, որ ջանքեր են գործադրվում նրան պարզելու ու նեյտրալիզացնելու:
Մի պահ կողքի հայացքով նայեք այս պատմությանը ու կհասկանաք, որ ինչ-որ բան այն չէ:
Հ.Գ. Գիտեք, որ տարիներ շարունակ ուժերիս ներածին չափով օգնել եմ մեր պետությանը արտաքին տեղեկատվական պայքարում, դա արել եմ անվարձահատույց թե՛ նախկինում տեղի ունեցած պատերազմների ժամանակ, թե՛ տավուշյան և 44-օրյա պատերազմների ժամանակ: Ուստի, անգիր գիտեմ, թե ով ինչ է արել արտաքին տեղեկատվական դաշտում պետության մեջքը ամուր պահելու համար:
Անձնապես ծանոթ եմ բոլոր տեղեկատվական մարտիկների հետ, որոնց մի մասի հետ ունեցել եմ լուրջ ներքաղաքական խնդիրներ, բայց արտաքին վտանգի դեպքում ամեն մի բան մի կողմ եմ դրել ու օգնել:
1996-ից ճանաչում եմ նաև Սաղաթելյանին, որը երեխաներիս հոր ընկերն է: Այն ընկերներից, որոնք լավ օրերին կարող են տարիներով իմաց չտալ իրենց մասին, բայց նեղ օրին զանգում են ու ասում` «Ինչով օգնեմ: Երեխեքը հո մի բանի պակաս չունեն»: Այդպես եղավ 2013-ի դեկտեմբերին, երբ չնայած մի տարի առաջ ունեցած լուրջ անձնական կոնֆլիկտի, զանգեց ու ասաց. «Երեխեքի Նոր տարվա սեղանը պիտի ոչնչի պակաս չունենա: Ի՞նչ կա պակաս»: Գիտեր, որ երեք ամիս առաջ հայր եմ կորցրել, իսկ մեկ ամիս առաջ ընտանիքս է քանդվել: «Չնայած ինքն ա իմ ընկերը, բայց ես միշտ երեխեքի կողմից եմ»,- ասաց ինձ:
Երկրորդ անգամ զանգեց պատերազմի սկսվելուց երկու, թե երեք շաբաթ անց: «Սերգոն հո ծառայության չի՞ Ղարաբաղում»,- անհանգստացրած հարցրեց ինձ: Ասացի, որ դեռ դպրոցական է: Նաև խնդրեց, որ «պոստը պինդ պահեմ», «գազ տամ», որ ֆրանսերեն տիրույթում թույլ չտամ թշնամին առավելություն ստանա, օգնեմ ՊՆ-ին, ՊԲ-ին, ՄԻՊ-երին տարածելու հայանպաստ տեղեկատվությունը:
Ասացի, որ խնդրելու կարիք չկա, որ սեպտեմբերի 27-ից օր ու գիշեր չեմ լքել բազմոցի անկյունում իմ խրամատը: Ասաց, որ չէր էլ կասկածում:
Այս ամենը համադրելով՝ վերջին օրերին տեղի ունեցողը ինձ համար խիստ տարակուսելի է:
