Վերջին օրերին բուռն քննարկումներ են ընթանում Արցախում նախատեսվող լեզվի մասին օրենքի փոփոխության շուրջ։ Ըստ օրենքի նախագծի, Արցախում ռուսաց լեզուն դառնում է հայոց լեզվին հավասար պաշտոնական լեզու։
Ինքս չեմ կարող լռել և շատ ծանր եմ տանում այս հերթական նահանջը մեր հիմնական ինքնության հիմքից։ Տպավորություն է ստեղծվում, որ շատ-շատերը նույնպես զայրացած են՝ «Ա՛յ քեզ բան, ինչպե՞ս կարելի է, Արցախի աբխազացում, տեսնո՞ւմ եք, թե ինչեր է անում Ռուսաստանը» և այլ ավելի խիստ որակավորումներ։ Հետաքրքիր է, որ այդ նույն «քննադատողները» կամ լռում էին և են, կամ լավագույն դեպքում՝ մեղմորեն քննադատում Հայաստանի իշխանությանը Արցախը հանձնելու համար։
Այո՛, այն որ այսօր, խայտառակ պարտությունից հետո, Արցախից մնացած հատվածում այդպիսի օրենք է ընդունվելու, միակ մեղավորն ու պատասխանատուն Հայաստանի վարչապետ կոչեցյալն է, որի ապիկարության, թե․․․ պատճառով հանձնվեց Արցախը և ուզենք, թե չուզենք, Արցախի մնացորդները փրկեց Ռուսաստանը։
Սակայն, ես չեմ կարծում, որ ռուսներն են ստիպել ռուսաց լեզվին տալ այս բարձր կարգավիճակը։ Ի վերջո, չնայած Խորհրդային Հայաստանում պետական լեզուն սահմանադրությամբ հայերենն էր, ռուսները չէին ստիպում, որ հայ ծնողներն իրենց սիրասուն զավակներին ուղարկեին ռուսական դպրոց և ռուսերեն շաղակրատեին։
Կարդացեք նաև
Անձամբ չեմ ճանաչում Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանին։ Սակայն հետևելով նրա պահվածքին՝ հաճոյանալ Հայաստանի ապիկար իշխանությանը, մասնակից դառնալ հայրենի Արցախի կորստին՝ համոզված եմ, որ սա նրա անձնական նախաձեռնությունն է և հերթական քծնանքը՝ այս անգամ Ռուսաստանին։ Համոզված եմ, որ հենց նրա նախաձեռնությունն էր՝ «Спасибо России» կարգախոսը նույնպես։
Ավետիք ԻՇԽԱՆՅԱՆ
«Մաշտոց» միավորման նախագահ
