«ՅՈՒՆԻՍԵՖ»- ի ֆինանսավորմամբ՝ «Քայլ առ Քայլ» բարեգործական հիմնադրամը Դիլիջանում իրականացնում է Վաղ մանկության ծառայությունների ապահովում Արցախյան ճգնաժամի ընթացքում:
Ծրագիրը նպատակ ունի Արցախյան պատերազմի հետևանքով հոգեբանական և զբաղվածության աջակցություն ցուցաբերել նախադպրոցական հասակի երեխաներին:
Ինգա Վաթինյանը, որն արդեն մեկ ամիս է՝ աշխատում է Դիլիջանում ժամանակավոր ապաստանած արցախցի 3-6 տարեկան երեխաների հետ, նշում է, որ ծրագիրն հիմնականում իր մեջ ներառում է զարգացնող խաղեր և աշխատանքներ, որոնց միջոցով երեխաները կարողանում են կտրվել իրենց միապաղաղ առօրյայից և միջավայրից:
Կարդացեք նաև
«Աշխատում են շաբաթը երեք օր, երկու ժամով: Հիմնականում անցկացնում ենք այս տարիքում անհրաժեշտ զարգացնող խաղեր՝ մաթեմատիկայից սկսած՝ մինչև մակուլատուրայի հետ աշխատանք: Սակայն զարգացնող խաղերից բացի, մասնագիտությամբ լինելով հոգեբան, երեխաների հետ նաև հոգեբանական աշխատանքներ եմ տանում»,- նշել է Վաթինյանը:
Ինգայի խոսքով, երեխաների մեծ մասն ունի ընկճված հոգեբանություն, որը հիմնականում կապված է նաև իրենց փակ ապրելակերպի հետ.
«ՄԵնք աշխատում ենք նաև երեխաների ծնողների հետ և տեսնում ենք, որ ծնողների դժվար հոգեբանական վիճակն անդրադառնում է նաև երեխաների վրա: Խնդիր է նաև երեխաների փակ միջավայրը, քանի որ հյուրանոցներում բնակվող երեխաների հիմնական առօրյան անընդհատ նույն միջավայրում է ՝ նրանք նույն վայրում քնում են, ուտում են, խաղում են և ամբողջ օրը նույն վայրում անցկացնելը բնականաբար ազդում է երեխաների վրա: Այդ պայմանների պատճառով ևս երեխաներն ավելի փակ և դանդաղկոտ են դարձել: Այս աշխատանքի ընթացքում մենք փորձում ենք նաև երեխաների ժամանցն ապահովել այդ միջավայրից դուրս, որը հնարավորինս օգնում է երեխաներին ակտիվանալ»:
Մասնագետի խոսքով, նախադպրոցական տարիքի երեխաների մոտ հիմնականում կան ծնողներից փոխանցված վախեր՝ տան կորստի, իր միջավայրի, անգամ խաղալիքների կորստի անհանգստություն.
«Հիմնականում երեխաները այն վայրերից են, որոնք հանձնվել են թշնամուն և էլ չեն կարողանալու վերադառնալ: Երեխաներից ոմանց մոտ ակնհայտ է, որ վախերը փոխանցվել են մեծերից, սակայն կան նաև երեխաներ, որոնք շատ դրական և հանգիստ են: Այստեղ շատ կարևոր է, թե ծնողները երեխաների մոտ ինչ են խոսում: Ես ծնողների հետ աշխատելիս փորձում եմ հենց դրա վրա կենտրոնանալ և այս մեկ ամսվա աշխատանքը չնայած տվել է դրական արդյունքներ, սակայն շատերը դեռ ունեն երկար աջակցության կարիք»:
Վաթինյանի փոխանցմամբ՝ այս պահին երեխաներն ամենաշատն ունեն զբաղվածության և իրենց տարածքից դուրս գալու կարիք, որը պետք է ապահովեն ոչ միայն կազմակերպությունները, այլ նաև իրենց ծնողները՝ երեխաների տանելով թեկուզ մոտակա քաղաքներում առկա զվարճանքի վայրերը:
Սաթենիկ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ
