Միշտ համոզված եմ եղել, որ անձերի նկատմամբ պետք է լինել հնարավորինս բարյացակամ, նրանց հայացքների հանդեպ՝ հանդուրժող, իսկ ողջունել կամ դատապարտել պետք է միայն երեւույթները: Ինչի՞ վրա պետք է հիմնված լինի երեւույթների հանդեպ բացասական վերաբերմունքը: Պարզ է՝ սկզբունքների վրա, որոնք չեն կարող փոխվել այս կամ կոնյունկտուրային նկատառումներով: Օրինակ, եթե 3 տարի առաջ սխալ էր քաղաքում 100 կիլոմետր-ժամ արագությամբ քշելը, ապա սխալ է նաեւ հիմա, եթե 2000-ականների սկզբին սխալ էր «Ա1+»-ը եթերից զրկելը եւ եթերը «մրցույթով» յուրայիններին տրամադրելը, ապա այժմ դա նույնքան բացասական երեւույթ է: Եթե 10 տարի առաջ դատապարտելի էր ընդդիմախոսների վրա «գործեր սարքելը», ապա ինչո՞ւ հիմա դա պետք է ողջունելի լինի:
Իմ վերաբերմունքը չի փոխվել նաեւ պետական կառույցների վրա հարձակման փաստերի, իշխանության ներկայացուցիչների հանդեպ բռնության եւ բռնության կոչերի հանդեպ: 2018 թվականին Ռադիոտան դուռը ջարդելը եւ բռնությամբ շենք ներխուժելը, իմ տեսանկյունից, դատապարտելի է, եւ, բացի դրանից, Քրեական օրենսգրքի հոդված է: Իշխանությունն այն ժամանակ սխալ էր վարվել, որ այդ հոդվածը չէր կիրառել: Եթե այսօր փողոցում բողոքի ակցիաներ անող որեւէ խումբ նույն ձեւով ներխուժի Ռադիոտուն, ապա ներկա իշխանությունը ճիշտ կանի, եթե օրենքով նախատեսված միջոցներով արձագանքի այդ խմբի գործողություններին:
2016 թվականի հուլիսին իրեն «Սասնա ծռեր» անվանող զինված խումբը հարձակվեց ոստիկանական գնդի վրա եւ երեք ոստիկանի մահվան պատճառ դարձավ: Հայաստանի քաղաքացիների մեծ մասը, այն ժամանակվա իշխանություններին ատելով, փառաբանում էր բռնությունն ու մարդասպանությունը: Հիշենք, թեկուզ BBC-ի ռեպորտաժը Երեւանի փողոցներից, որտեղ մարդիկ իրենց հիացմունքն էին արտահայտում այդ հանցագործության հանդեպ:
Կարդացեք նաև
Չեմ կասկածում բրիտանացի լրագրողների անաչառության վրա՝ դա իսկապես մեծամասնության կարծիքն էր: Ես այդ մեծամասնության մեջ չէի:
2018 թվականի հեղափոխությունից հետո ներկա իշխանությունն, առաջնորդվելով իրեն հատուկ պոպուլիզմով, ազատ արձակեց «Սասնա ծռերի» մեծ մասին: Հիմա նույն խմբի ներկայացուցիչները դարձյալ բռնության փորձեր ու կոչեր են անում, իսկ որոշ իշխանավորներ երեսպաշտորեն բացականչում են՝ «ա՜խ, ինչպե՞ս կարելի է»: Բայց անկախ բոլոր հանգամանքներից, ես դարձյալ պնդում եմ, որ ԱԺ կամ կառավավություն ներխուժողներին կամ վերջերս կառավարության շենք ուժով ներխուժելու փորձ անողներին քրեորեն հետապնդելը ճիշտ է: Վարչապետի հանդեպ բռնության կոչեր անողների հանդեպ քրգործ հարուցելը նույնպես ճիշտ է:
Ես ոչ այս, ոչ նախորդ, ոչ էլ Հայաստանի կամ աշխարհի որեւէ իշխանության երկրպագուն չեմ: Իշխանությունն, իմ կարծիքով, բոլոր դեպքերում ինքնին տհաճ (բայց, ցավոք, անխուսափելի) երեւույթ է: Խնդիրն այլ տեղ է. մենք պետք է կա՛մ ապրենք պետական օրենքներով, կա՛մ առաջնորդվենք հեղափոխական (կամ «ազգային») նպատակահարմարությամբ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Հոդվածի ընդհանուր տրամաբանության հետ համաձայն եմ, միայն հետաքրքիր է, ներկա իշխանությունը ո՞ր մի «գործն է սարքել»: Ճիշտ հակառակը՝ բացահայտված անհերքելի ապացույցներով նույնիսկ նոր «հոկտեմբերի 27» կազմակերպելու հեղինակներին չկարողացան «գործ կպցնել»….
Սկզբունքը ազնվականի համար է արժեք, որի պաշտպանության համար ազնվականը բնազդորեն պատրաստ է ամեն ինչի, իսկ շահի ու պատեհապաշտության արտահայտությունը՝ դա երեխայություն է եւ նման մեծահասակ երեխաներին չի կարելի վստահել ոչ մի պետական պաշտոն: Սկզբունքը չի ճանաչում ազգեր ու սահմաններ, կան եւ ազնվական ազգեր, որոնք կոչվում են քաղաքակրթություններ, որոնք քաղաքակրթական արժեքներն են բնազդորեն պաշտպանում: Մենք քաղաքակիրթ ազգ ենք, մեր հերոսները ռազմի, խելքի ու ոգու բոլոր ժամանակների դա ապացուցել են:
Օրենքների ընտրովի կիրառության պարագայում քաղաքացին ստանում է բարոյական իրավունք այդ օրենքները արհամարելու։ Եվ դա նույնիսկ կարող է լավ լինել պետության համար արդյունքում։ Օրինակ տնտեսական մրցակցության տեսանկյունից։ Երբ օրենքները կիրառում են միայն յուրայինների տնտեսական մրցակիցների նկատմամբ։ Այդ դեպքում օրենքը հարգելը բերելու է անարդարության և անհավասարության։ Ավելի կոնկրետ օրինակ ստուգումներն են։ Երբ որոշում եմ ստուգումներով տեռոր անել X ձեռնարկությունում և զարմանալի հետևողականությամբ ստուգումներից զերծ են պահում մրցակից Y ձեռնարկությունը։ Y ձեռնարկությունը այդ դեպքում կարող է խուսափել հարկերից և դրա շնորհիվ ավելի ցածր և մրցունակ գին առաջարկել և շուկայից դուրս մղել X-ին։ Արդարություն բարև։ Իսկ դուք ասում եք ապրենք պետական օրենքներով։ Երբ չի լինի այլևս Հայաստանում օրենքի ընտրովի կիրառություն՝ այն ժամանակ կունենանք շանս ձեր երազած հայրենի պետությունը ունենալու։
Յայտնի է որ վերջերս Պղատոն կարդացած էք ։ Դուք կը նկարագրէք թէ պետութիւնը /յատկապէս մերինը/ ինչպէս պէտք է ըլլայ ,Պղատոն դարեր առաջ տուած է իր պատկերացումը գաղափարական աշխարհին ,սակայն ցաւօք սրտի այդ մէկը միայն անգոյ գաղափարական աշխարհի մը կը վերաբերի . Հինէն իվեր և միշտ եղած են և կը շարունակուին առաւել կամ նուազ չափով անարդարութիւններ գործադրուիլ ամէն կողմ , մենք զերծ չենք այս իրողութենէն , որքան ալ աստիճանաւորումը փոխուի իշխանութենէ- իշխանութիւն ,միշտ խոցելի կէտ մը կը մնայ ։
Շնորհակալ եմ բոլորին՝ մեկնաբանությունների համար: Կարծես թե, այս անգամ մեկնավանողներն իմ հետ հիմնականում համակարծիք էին: Ենթադրում եմ, սակայն, որ դա գերակայող տեսակետը չէ: