Ասում է Արցախյան երկրորդ պատերազմի մասնակից Յուրի Հովսեփյանը
Սեպտեմբերի 27-ին Ադրբեջանի հրահրած արցախյան պատերազմի պատճառով մոտ 40 հազար մարդ անօթեւան է մնացել:
Տեղահանված արցախցիները չէին էլ պատկերացնում, որ իրենց տնից անվերադարձ են դուրս գալու, եւ դա էլ բավական չէ` իրենց տունը թողնելու են թշնամուն:
Քսանյոթամյա Զարինե Հովսեփյանն արդեն չորս ամիս է՝ Երեւանում է, երկու փոքրիկների` երեքամյա Դենիսի եւ յոթնամյա Լիլիի հետ, իսկ մայրը, տատիկն ու սկեսուրը բոլորովին վերջերս են վերադարձել հայրենի տուն` Մարտունու շրջանի Հացի գյուղ, որն ընդամենը մի քանի մետր է հեռու թշնամուց:
Կարդացեք նաև
«Սեպտեմբերի 27-ին, հենց հասկացանք` պատերազմ է, Զարինեի ավագ եղբոր հետ գնացինք առջնագիծ: Էդ պահին մենակ մտածում էինք, որ շուտ հասնենք տղերքի մոտ, տեսնեն` իրանց կողքին մարդ կա»,- պատմում է Զարինեի ամուսինը` Յուրի Հովսեփյանը:
«Անձրեւի նման կրակ էր թափվում գլխներիս, գիտակցում էինք` էս պահին շնչում ենք, մյուսին կարող է էլ չլինենք: Օրեր շարունակ մեր կյանքով պահում էինք հայրենի գյուղը, մեր պաշտելի Ասկերանի Ավետարանոցը, մեր տները: Նահանջի հրաման տվեցին` ասելով, որ ռազմական հնարք են կիրառելու: Նահանջեցինք, ու գյուղը հանձնեցին թուրքերին»,-հավելում է նա:
Յուրին դառը ժպիտով է հիշում զոհված ընկերների, հարազատների, եղբայրների հետ ունեցած ամեն պահը: Ամեն պատմություն պատմելիս հիշում է, թե ինչպես ու քանի անգամ են հրաշքով փրկվել: Թեեւ հայրենիքի կորստի ցավը մեծ է, սակայն երիտասարդ ընտանիքն այսօր ունի ավելի մեծ դժբախտություն` Զարինեի եղբայրն անհետ կորած է համարվում: Այժմ ապրում են Երեւանում` ամեն րոպե որեւէ լուրի սպասումով:
Առաջին իսկ օրից նրանց հյուրընկալած կացարանն անվճար է, սնունդը նույնպես: Զարինեին, երկու փոքրիկներին, մորը, սկեսուրին ու հաշմանդամություն ունեցող տատիկին Երեւանում ընդունել են գրկաբաց: Ասում է` երբեք չի մոռանա այն մարդկանց, որոնք այս դժվար օրերին եղել են ու շարունակում են լինել իր ընտանիքի կողքին:
Իրենց հետ Երեւան տեղափոխված արցախցիների մեծ մասն արդեն վերադարձել է Արցախ ու բնակվում է վարձով կամ էլ հարազատների տներում: Իրենք դեռ այստեղ են, քանի որ Լիլին այստեղ դպրոց է հաճախում, չեն ցանկանում եւս մեկ անգամ փոքրիկի ուսման գործընթացն ընդհատել:
Հարցին` արդյոք որտե՞ղ են տեսնում իրենց կյանքը, Յուրին ժպիտով պատասխանում է. «Անկասկած՝ Արցախում: Որ ես գամ մնամ ստեղ, էն մեկը գա մնա, մյուսը գա մնա, բա մեր մի բուռ մնացած հողն ո՞ւմ թողնենք: Ամեն ինչ էնքան լավ է լինելու, որ ձեր հաջորդ հարցազրույցը մեր մասին մեր Ավետարանոցի տանն ենք անելու` մեծ, ավանդական, արցախյան սեղանի շուրջ»:
Մոնիկա ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ
«Առավոտ» օրաթերթ
05.02.2021
