Երգչուհի Սիրոշոն ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Ես հայրենիքի համար ոչինչ չեմ արել.
Երգել եմ թուրքական ելևէջներով երգեր ու հիմք եմ վերցրել ոչ թե, օրինակ, Կոմիտասից, այլ Իբրահիմից։
Հագուստներս ստեղծել եմ թուրքական մոտիվներով ու ոգեշնչել եմ ինձ հետևող մի ամբողջ սերնդի էլ կրել նմանատիպ թուրքական հագուստներ ու զարդեր։
Ամուսնացել եմ գումարի համար, չնայած, որ Լևոնի հետ ենք 14 տարեկանից ու անցել ենք բոլոր հնարավոր դժվարություններով, բայց միակ բանը, որ ինձ իր հետ կապում է՝ գումարն է. թե իրեն ինչն է կապում ինձ հետ՝ նույնիսկ չգիտեմ։
Ապրում եմ Ամերիկայում, բայց ինչ-որ հրաշքով երեխաներս դպրոց և մանկապարտեզ հաճախում են Հայաստանում. տանից դպրոց ճանապարհը մոտ 17 ժամ է ստացվում, բայց ոչինչ, շուտ ենք արթնանում։
Ամեն ինչ անում եմ ուրիշի գումարներով, անկախ այն բանից, որ փոքր տարիքից ամենաբարձր հոնորարներն եմ ստանում, ու, որ Pregomesh-ն ամենաշատ վաճառվող հայկական ապրանքանիշներից է։
Ու ընդհանրապես, երբ որ ես համերգ եմ ունենում, տոմս գնելիս, ոչ թե մարդիկ են վճարում, այլ ես եմ իրենց վճարում։
Գումարներս էլ որոշել եմ ծախսել ոչ թե, օրինակ, հայերի մասին պատմող ու հային աշխարհին ներկայացնող «ARMAT» ծրագրի վրա, այլ ինձ հագուստներ ու պայուսակներ եմ գնում։
Սիրածս բառը հայերեն լեզվում՝ «շքեղ», ու ցանկալի է, որ դա լինի դղյակի կամ ավտոմեքենայի տեսքով, որովհետև ես մատերիալիստ եմ՝ բացարձակ ուրիշ արժեք չեմ ճանաչում։
Նաև անտաղանդ եմ, դե ծնողներիցս ի՞նչ պիտի ժառանգեի, ու անհասկանալի է, թե ինչպես եմ գրել օրինակ «Հավատում եմ»-ը կամ «Պռեգոմեշ»-ը ու մյուս բոլոր երգերը։
Բարեգործություն էլ երբեք չեմ արել, որովհետև, եթե արած լինեի, կնկարեի, կհրապարակեի, թե չէ էլ ուրիշ ինչի՞ համար է բարեգործություն անելը: Հետո, եթե բարեգործություն անեմ, ստիպված պետք է կղզիս վաճառեմ, իսկ ես այն շատ եմ սիրում. կախարդական փայտիկիցս մի քիչ քիչ, բայց միևնույն է՝ շատ:
Միջազգային միջոցառումների հրավիրվելիս էլ հատուկ խնդրում եմ, որ չխոսեն հայ լինելուս մասին, ու անում եմ ամեն ինչ, որ մտածեն` Բուրկինա Ֆասոյից եմ:
Էլ ինչ, եթե ինչ-որ բան բաց թողեցի համոզված եմ` կգտնվի մեկն, ով կասի. «չէ, դա հաստատ ա, ինձ նենց մարդ ա ասել…»:
Բարություն, խաղաղություն ու խելամտություն բոլորիդ»:
