Հայաստանում կա ատելության, չարության ու մաղձի՝ թույլատրելիից մեծ չափաբաժին։ Այն որևէ տեղ արձանագրված ու արտահայտված չէ, բայց վստահաբար կա ինչ-որ տեղ օդում, հանրային գիտակցության ու ենթագիտակցության տիրույթում։
Դա ատելության ու չարության օբյեկտիվ չափաբաժին է, որովհետև հասարակությունը, որն ընդամենը երկու ամսում տվել է ավելի քան 5000 զոհ ու հանձնել է 10 հազար քառակուսի մետր տարածք, չի կարող ատելությամբ լցված չլինել։ Հատկապես ու հաստատապես այն դեպքում, երբ առնվազն հանրային գիտակցության մեջ տեղի ունեցածի հիմնական մեղավոր իշխանությունը՝ Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ, ամեն օր հիշեցնում է իր գոյության՝ դրանով՝ նահատակների ու հայրենիքի զգալի մասի չգոյության մասին։
Այդ ատելությունն ու չարությունն անխուսափելիորեն պետք է պարպվի, քանի որ դրա գոյությունը նման է լիցքավորված ատրճանակի, որն ամեն պահի կարող է կրակել։ Պարպման ամենաարդյունավետ տարբերակը, իհարկե, կլիներ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականը, դրանով անմիջականորեն կորուստ ունեցած մարդիկ գոնե հոգեկան մխիթարություն կապրեին։ Բայց դա տեղի չունեցավ՝ մի կողմից՝ Նիկոլ Փաշինյանի և մարդկային ու քաղաքական բարոյականության միջև առկա անհաղթահարելի խոչընդոտի, մյուս կողմից՝ նրան հեռացնել փորձող ընդդիմադիրների պատճառով։
Արդյունքում՝ Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է իշխել, նրան հեռացնել փորձողները շարունակում են մտածել հեռացման անպտուղ ճանապարհների մասին, իսկ հասարակության մեջ առկա ատելությունն ու չարությունը շարունակում է պահպանվել, պահպանվելով՝ այն ոչ թե նվազում, այլ ավելանում կամ բազմապատկվում է, քանի որ այդպիսին է անձնային ու հասարակական հոգեբանության տրամաբանությունը։
Կարդացեք նաև
Արշավիր ԻՇԽԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
