Հայոց բանակը պիտի յաղթահարէ ներկայ աննպաստ պայմանները։ Պիտի վերագտնէ իր փայլքը, հաւատարիմ մնալով իր առաքելութեան՝ պիտի պաշտպանէ տոկուն հայորդիի լինելութիւնը։
Պատերազմներ մղած եւ յաղթանակներ կերտած Աղեքսանդր Մակեդոնացին ըսած է. «Ես չեմ վախնար ոչխարի մը կողմէ ղեկավարուած առիւծներու բանակէն, այլ կը վախնամ առիւծի մը ղեկավարած ոչխարներու բանակէն»։ Քրիստոսէ դարեր առաջ կատարուած այս հաստատումէն աւելի քան քսան երեք դար ետք, ֆրանսացի քաղաքագէտ Ժորժ Քլեմանսօ (1841–1929) նոյն խորքով յայտարարութիւն մը կատարած է, ըսելով. «Պատերազմը չափազանց կարեւոր է, որպէսզի զօրավարներուն վստահուի»։
Ատակ ղեկավարութեան կողքին, անկասկած որ անհրաժեշտութիւն է արդիականացումը, ելեկտրոնային ինքնապաշտպանական կազմածներէն մինչեւ յարձակողական անօդաչու սարքեր: Պարզ է, որ ներկայ օրերու պատերազմը հողի վրայ, հորիզոնական ուղղութեամբ, դէմ առ դէմ չի կատարուիր միայն, այլ կ՛ընթանայ ուղղահայեաց եւ դեռ աւելին՝ երեք տարածքով։
Հայրենիքի աւիշն ու հիմքն է ռազմունակ ու քաջարի բանակը, նաեւ խարիսխն ու խոր արմատը։ Անվեհեր, յանդուգն, խիզախ եւ մատղաշ հերոսներուն մղած պայքարն ու թափած արիւնը կը մնան անմոռանալի, ներշնչումի աղբիւր եւ յաղթանակի տանող ուղեցոյց՝ այսօրուան ու վաղուան ուխտապահներուն:
Կարդացեք նաև
Հայոց բանակի պարտականութիւնն է տէր կանգնիլ հողին, ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ՍՈՒՐԲ ՀՈՂԻՆ, որոնք կը կոչուին Արցախ, Հայաստան եւ բռնագրաւեալ հողեր:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայրենիք» թերթի այս համարում
