Դավիթ Վարդանյանը մեկ օրից կավարտի զինվորական ծառայությունը ՀՀ զինված ուժերում: Aravot.am-ի հետ զրույցում Դավիթը ցանկացավ շնորհավորել Հայոց բանակի տոնը ու վստահեցրեց. «Դեռ մենք կհաղթենք, սենց չի մնա: Լավ կլինի»:
Դավիթը 20 տարեկան է, ծնվել է ՀՀ Գեղարքունիքի մարզի Կարմիրգյուղ համայնքում: Վերջին ամիսներին գտնվում էր «Մուրացան» զինվորական հոսպիտալում. դեմքի շրջանում բեկորային վիրավորում է ստացել: Մեզ հետ զրույցում պատմեց. «Ես ծառայել եմ Կապանի զորամասում: Պատերազմից առաջ գնացել էինք Ջեբրայիլ զորավարժությունների: Այդ ժամանակ էր, որ մեր դեմ պատերազմը սկսվեց: Խուճապ չի եղել, համարձակ էինք, մեր սովորածը սկսեցինք իրականում կիրառել»:
Մեր հարցին՝ հետ քաշվողներ, նահանջողներ եղա՞ն, Դավիթը պատասխանեց՝ միանշանակ ոչ:
Հարցրինք՝ իրենք, իրենց հրամանատարները տեղյա՞կ էին, որ պատերազմ է սկսվելու, Դավիթը պատասխանեց. «Մենք տեղյակ չենք եղել: Պատրաստվում էինք, որ գնանք զորավարժության, պատերազմը սկսվեց: Չէինք էլ հասկացել, թե ինչ է»: Դավիթը նշեց՝ հետո իրենց Ջեբրայիլից տարել են Ֆիզուլի, հոկտեմբերի 13-ին այնտեղ վիրավորում է ստացել, իրեն տարել են Ստեփանակերտ, Ստեփանակետից էլ Երևան՝ «Մուրացան» հոսպիտալ:
Կարդացեք նաև
Հետաքրքրվեցինք՝ այդ ամենը տեսնելով ի՞նչ է մտածում, ինչո՞ւ այս վիճակում հայտնվեցինք. մի մասն ասում է դավաճանությունն էր պատճառը, մյուսները, թե նոր սերնդի զենքերով էին մեր դեմ կռվում: Այս առիթով Դավիթն ասաց. «Հայ զինվորը չի պարտվել: Պարտվել են դավաճան գեներալները: Ինձ թվում է՝ ճիշտ էր, որ պատերազմը կանգնեցրին, որովհետև դրանից հետո լիքը տղերք հասան իրենց տներ»: Մեր դիտարկմանը՝ բայց կարելի էր ավելի շո՞ւտ կանգնեցնել պատերազմը, Դավիթն այսպես արձագանքեց. «Ինչ ասեմ, դա քաղաքականություն է…»:
Մեր զրուցակից զինվորն ասաց, որ իրենց գնդից շատ կորուստներ չեն ունեցել ու նշեց. «Մեր գունդը հիմնականում լավ պատրաստված է եղել: Ես հրետանու կապավոր եմ եղել, բայց պատերազմի ժամանակ հրետանու մոտ եմ եղել»:
Դավիթին հարցրինք՝ զորացրվելուց հետո ցանկանո՞ւմ է ուսումը շարունակել, ի՞նչ նպատակներ ունի, նա պատասխանեց. «Ցանկություն ունեի կրթությունս շարունակել, ուզում էի իրավաբանություն սովորել, բայց կախված է երկրի վիճակից: Եթե այսպես լինի, երևի թողնեմ, գնամ, եթե դուրս գան ցույց անեն, վեր կկենամ, կգնամ երկրից: Թող թողնեն խախանդ ապրենք: Դեռ թող զորացրվեմ, կորոշեմ»:
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
