Նոպա 1
Ես կուզենայի՝ իմ քաղաքը մաքուր լիներ, որովհետև փողոցներում ցաքուցրիվ աղբն անմիջականորեն կապված է սրտի՛ մաքրության հետ:
Ո՞վ ենք մենք, եթե ոչ՝ մի բուռ խայտառակություն՝ քաղաքակրթության տիեզերածավալ խայտառակության մեջ: Չէ՞ որ վաղուց ի վեր աղբանոց են հիշեցնում մեր բնության գողտրիկ անկյուններից շատերը, որտեղ հանգստանալ ցանկացողները նախ՝ նախորդ կերուխումի աղբն են հավաքում, որպեսզի հանգստանան հաջորդ կերուխումով:
Մեր հողը սա՞ է: Մեր հողը ներո՞ւմ է մեր այսօրինակ վերաբերմունքը իր հանդեպ: Եվ, ի վերջո, մեր հողը ցանկանո՞ւմ է, որ մենք նոր հողերի տեր դառնանք:
Կարդացեք նաև
Ես ամաչում եմ այս տողերից:
Ես վկայում եմ մեր էության մեջ արմատական Կորուստը, որ արարչական գենն է ժխտում մեր իսկ էության մեջ: Սրանք հակադարձ համեմատական են՝ իբրև երկու ծայրահեղություն, և փոքրիշատե բացահայտում են հայ մարդու ծայրահեղական խառնվածքը:
Քաղաքը համահավաք կերպար է, բայց Երևան համահավաք քաղաքը դեմք չունի, որովհետև այստեղ գոնե մեկ խեղճ ու կրակ մշակութային թերթ չկա: Ամսագրեր չեն տպագրվում այլևս, իսկ ընթերցողին անխուսափելիորեն առաջնորդում են դեպի էլեկտրոնային բանտարկություն:
Բայց ես երազներ ունեմ իմ քաղաքի մասին և երազելով եմ ապրում օրերս՝ որ հանկարծ մոլորվում են մայրաքաղաքի կենտրոնական մասերում պերճ թշվառության մեջ՝ ակնկալելով Մաքրության երջանկությունը:
Եվ սերը մաքրության:
Եվ ազնիվ խոսքերի մաքրությունն իհարկե:
Եվ կնոջ, և ընկերության, և երեկոյան զբոսանքների, և սիրուհի-քրոջ պատուհանի տակ սերենադ երգող տղերքի…. առաքինությունը:
Ես Եռաբլուր հողն եմ իմ քաղաքի, և այստեղով հորդաներ են անցել՝ ապականելով հողահոտ իմ արցունքները:
Նոպա 2
Ընդամենը մեկ հատիկ լուցկի խլիր երեխայից, և նա կորբանա իր պստիկ հոգու մեջ:
Համանման զգացողություն է ունենում այն մարդը, ով գիտի, որ իրեն խաբում են, իսկ դիմացինը նայում է հենց աչքերի մեջ ու խաբում է՝ ծամածռվելով, ճարպոտ ժպիտ թափելով ասֆալտին և կամ՝ այլ հնարքներից ճապաղելով:
Համանման զգացողություն է ունենում այն տղամարդը, ում վրա հույս են դրել, բայց տուն է վերադառնում ուշ գիշերով և պատասխան չունի իր ընտանիքի համար:
Համանման զգացողություն է ունենում այն կինը, ով տարիներ շարունակ կաթսաներ է լվացել սառը ջրով, երեխաներին հասցրել է դպրոց ու մանկապարտեզ, կարկատել ու սիրով է կարկատել իր ամուսնու գուլպաները՝ զուտ հավատարմությամբ առաջնորդվելով, բայց հետո պարզել է հանկարծ, որ իրեն վաղուց արդեն վաճառել են իր հավատարմությամբ հանդերձ, որովհետև ամուսինը դավաճանել է:
Համանման զգացողություն է ունենում այն հալիվորը, ում ձեռքից բռնած ծերանոց են տանում:
Դուք հասկանո՞ւմ եք, թե ինչ է նշանակում այն ողբերգությունը, երբ հայրենիքի հողն են ծախում՝ հողից քաշելով տեղաբնակ մարդու արմատը, ինչպես ատամը՝ բերանից:
Դուք հասկանո՞ւմ եք, թե ինչ կարող է ենթադրել այն ողբերգությունը, երբ մարդն իր տունն ու շեներն է այրում սեփական ձեռքերով:
Ընդամենը մեկ հատիկ լուցկի խլիր երեխայից, և նա կորբանա իր պստիկ հոգու մեջ:
Նոպա 3
Ես չափում եմ տարածությունը հեռուներից եկող ձայների ուժգնությամբ:
Չկա խոստովանություն, քանզի մարդիկ թաքնվում են բառերի ետևում:
Մարդիկ տներ ու բարեկեցություն են կառուցում, և ծնում են երեխաներ, և զառամում են ապա՝ ամբողջ մի կյանք թաքնվելով այս մեկ հատիկ բառի՝ Խոստովանության ետևում:
Այս բեռը ծանր եղավ գուցե, սակայն ի՞նչ են ցանկանում այն ձայները, որ մենացան մահվան հեռուներում և մեզանից ընդամենը ակնկալում են խոստովանությունն առ այն, որ իրենք ողջ են:
Մահը ձայն է, սպասելը՝ վիրահատական գործողություն, և սպասման վիրահատությամբ տառապողն անշուշտ՝ նախ և հետո ճչում է մահվան ձայնը:
Ստվերներ…
Նոպա 4
Երեխաների մռութներին նայելիս ես ծերությունն եմ կորցնում՝ հանկարծ գտնելով Զարմանալին:
Ես նրանցից կորզում և գողանում եմ օյինբազություններ, որոնք չեն կայացել քո մանկության մեջ, որովհետև ցվերջ չես տրամաբանել քո տարիքն ու գոյության իսկությունը:
Երեխա տենելիս ես պայթեցնում եմ աշխարհի բոլոր հրթիռներն, ու Աստված իր արարչագործությունն է արտասվում իմ սրտի մեջ:
Երեխա տեսնելիս ես ըմբռնում եմ խոստովանություններ, որոնք չեն գտնվել տասնավոր հատորյակների մեջ և կեղծ են մեծ մարդկանց աշխարհներում:
Նրանք բոլորը զուլալ աղբյուրներից իջնող հեծյալներ են:
Նրանք աշխարհ են գալիս, որպեսզի մեզ՝ գործերով ու հիվանդություններով հոգսավորներիս հիշեցնեն ճշմարտություններ…
Անմեղության ճշմարտությունը:
Անմնացորդ սիրո և համբույրի ճշմարտությունը:
Վերմակի տակ գաղտնիք փսփսալու և քնքշության ճշմարտությունը:
Առաջին քայլն անելու և սայթաքելու ճշմարտությունը:
Նոպա 5
Ես՝ Աստծո սգավորս, ես՝ որ քուրձն ունեմ իբրև շապիկ և արցունքն ունեմ գինով լի բաժակիս մեջ…
Ես այսօրվա ԼՌՈՒԹՅՈՒՆՆ ԵՄ, վերջին ԲԱ՛ՌԸ, որ չի եղել երգ արարելու համար, և չի խոնարհվել անպատվության առջև, և չի սակարկել երեխայի լացով և չի ուրացել հեռացողի հիշատակը…
Աչքերի՛ս մեջ նայեք, աչքերի՛ս նայեք՝ կանխավ ճանաչելով այն խոստովանությունը, որ չի պարզաբանվում.
«Աստված իմ, ինձ ինչո՛ւ լքեցիր»:
Ծաղիկներ մնացին փողոցներում, ալ կարմիր վարդեր, որ մեկնվել էին փշաբաց, և գլխատ էին վարդերը, և մխիթարություն չկար վարդերի համար:
Ես ԼՌՈՒԹՅՈՒՆՆ ԵՄ, վերջին ԲԱ՛ՌԸ:
Սմբատ ԲՈՒՆԻԱԹՅԱՆ
