Անհետ կորած զինվորների ծնողներն այսօր կառավարության շենքի մոտ կրկին բողոքի ցույց են անում՝ պահանջելով վերադարձնել իրենց զավակներին կա՛մ ողջ-առողջ, կա՛մ գոնե դին տան:
Արմեն Հայրապետյանը Ֆիզուլիում ծառայած Ջիվան Միքայելյանի մորեղբայրն է: Նա պատմեց. «Քրոջս երկու որդիները՝ զույգ եղբայրներ, ծառայում էին Արցախում: Նրանցից մեկը հոկտեմբերի 14-ին վիրավորվեց, բերեցին այստեղ՝ հոսպիտալ, մյուսն անհետ կորած էր համարվում: Հետո իր անունը եկավ մահացածների ցուցակում, բայց դա հաստատված չի համարվում, որովհետեւ դին չենք գտնում: Քանի որ տղաները երկկողմանի ծնողազուրկ են, ԴՆԹ անալիզ էր պետք հանձնել, մյուս եղբայրը հանձնել է, արդեն մոտ 2 ամիս է՝ այդ անալիզի պատասխանին ենք սպասում: Բարեկամները՝ պապիկը, պապիկի եղբայրը, երեւի Հայաստանում դիահերձարան չկա, որ գնացած չլինեն:
Գորիսից մինչեւ Երեւան՝ ամեն մեկը մի քանի անգամ գնացել են, այդ ահասարսուռ տեսարանները տեսել են, երեխային չեն գտել: Վերջինն էլ երեկ էր` Հերացու վրա, գնացինք: Նոր տվյալներ կան, տղաներ են գտել՝ զինվորներ, որոնք ասում են, որ տեսել են մեր տղային՝ ընկած վիճակում, քարշ տալով բերել են ինչ-որ տեղ են հասցրել, որից հետո տեղեկություն չունեն: Այդ տեղեկությունները համադրելով՝ փորձում ենք ինչ-որ լուր ստանալ: Ասում են՝ աշխատանքային օր չի: Բայց ոչ աշխատանքային օր գոյություն չունի հիմա, ամեն րոպե, ամեն ժամ սպասում ենք երեխային, կա՛մ վերադարձին, կա՛մ եթե զոհվել է, գոնե մարմինը վերցնենք, հուղարկավորենք: Գլխավոր խնդիրը, որ ծագում է մեզ մոտ, այսպիսին է՝ ԴՆԹ անալիզի սարքը, ասում են, որ Հայաստանում մի հատ է: Հարց է ծագում՝ ինչո՞ւ է մի հատ, ինչո՞ւ նոյեմբերի 9-ից հետո չեն ձեռք բերել այդ սարքից մի քանի հոտ, գումար չկա՞: Եթե սարքը կա, ինչո՞ւ այդ հարցն ավելի արագ չի լուծվում, չի հասկացվում՝ թե ո՛ր երեխան է: Արդեն երկու ամիս է՝ անալիզի պատասխանի ենք սպասում: Նոյեմբերի 4-ից անալիզ են տվել»:
Ջիվանի պապիկն ասաց, որ այդ երեխաներին իրենք են պահել, մեծացրել ու ուղարկել բանակ՝ ծառայելու: 2 ամիս հետո այդ դեպքն է եղել. «Հոկտեմբերի 22-ին էլ տղաս է զոհվել՝ 33 տարեկան, 3 երեխաների հայր: Պայմանագրային զինծառայող: 2 ծնողազուրկ պահում էի, հիմա 3 ծնողազուրկ էլ ավելացավ իմ գլխին: Հիմա կառավարությանն ասում եմ՝ պարտք եք ինձ, գոնե իմ երեխու դիակը բերեն տան ինձ: Մեկին տվել են, հողին հանձնել եմ, խիղճս հանգիստ է, հիմա այս մեկին արդեն 80 օրից ավելի է՝ մեր համար ոչ գիշեր կա, ոչ ցերեկ կա: Չգիտենք ինչ անենք»:
Այս ընտանիքը լուրջ կորուստներ է ունեցել նաեւ ղարաբաղյան առաջին պատերազմի ժամանակ. «Կնոջս եղբայրն էլ այդ պատերազմից հետո անհետ կորած է՝ մինչեւ առ այսօր: Այն ժամանակ ապարատ չկար, անալիզ չկար, պայմանները այն չէին: Հիմա այդ ամեն ինչը կա: Միակ պահանջս այս կառավարությունից՝ ինչքան շուտ՝ այնքան լավ, այդ հարցերը լուծեն: Ես չեմ եկել ցույց անեմ, վատաբանեմ մեկին, բայց պետք է առաջին հերթին զոհվածների, անհետ կորածների, վիրավորների հարցերը լուծեն, նոր հետո մնացած հարցերը: Թող մեր դարդուցավը մեղմացնեն: Մարդիկ իրենց մի քիչ միայնակ չզգան, հետո ինչ ուզում են՝ թող անեն»:
Կարդացեք նաև
Պապիկն ասաց, որ վերջին անգամ իրենց թոռան հետ խոսել են հոկտեմբերի 13-ին. «Հոկտեմբերի 18-ին երկու եղբայրներին պարգեւատրվել են Արիության մեդալով, հեռուստացույցով ասեցին երկուսի անուն-ազգանունները, պարգեւատրեցին: Եթե մեկն այդ ժամանակ զոհված լիներ՝ կասեին՝ մեկին հետմահու, բայց դա էլ չեն ասել: Հոկտեմբերի 27-ին, թե 28-ին, անհետ կորած այս թոռանս անունը տվել են զոհվածների ցուցակի մեջ: Եթե գրել են ցուցակի մեջ, այսինքն՝ ինչ-որ փաստ ունեցել են: Բայց պետք է դին տան, եթե զոհված է: Ես այս պետությանը ոչ մի բան պարտք չեմ, բայց պետությունն ինձ պարտք է՝ ախպորս թոռը վիրավոր, տղաս՝ զոհված, իմ երկու թոռը… թող պետությունն իր պարտքը բերի տա՝ իմ երեխուն բերի տա»:
Հռիփսիմե ՋԵԲԵՋՅԱՆ
