Խայտառակ փաստաթղթի ստորագրումից մեկուկես ամիս է անցել։ Սա այն ժամանակահատվածն էր, որ հայկական կողմը թեկուզ պարտված, բայց բարդ բանակցություններ պիտի վարեր ու հնարավորինս չեզոքացներ այն մեծ վտանգները, որ մեր գլխին են կախված։ Սակայն, հաշվի առնելով այսօրվա զարգացումները, կա՛մ բանակցություն բացարձակ չկա, կա՛մ կա, բայց հակառակ տրամաբանությամբ։ Տպավորություն է, որ Երևանից դուրս գալուց հետո կարող ես գերի ընկնել։
Եռակողմ փաստաթուղթի «մոդերատոր» Ռուսաստանը կարող է գերիների հարցում օգնել, բայց առանց հայկական կողմի ակտիվ դերակատարման չի կարող (մեծ հաշվով, իրեն պետք էլ չէ) Ադրբեջանի հետ հօգուտ Հայաստանի բանակցություններ վարել, որովհետև եթե մենք մեր ներսում հայտարարում ենք, թե Արցախը Ադրբեջանինն է, Սյունիքի հողերն էլ՝ հետը, ի՞նչ ենք ուզում այդ դեպքում։ Ի՞նչ բանակցությունների կամ անվտանգություն ապահովելու մասին է խոսքը։ Ոչ մեկը չի կարող մեզ օգնել ու այս իրավիճակից դուրս հանել, եթե ինքներս չենք ուզում դա։
Իսկ մինչ այդ ժողովրդի կողմից պատանդ առված կառավարությունում շատ «հրատապ» հարցեր էին լուծվում. պատերազմի մասնակիցների ՃՈ տուգանքներ են չեղարկվում։ Ողջ երկրի սահմաններն աջից, ձախից կտրտվում են, իրենք տուգանք են չեղարկում, իսկ Հայաստանի հերթական գյուղերը հանձնելու փաստի առնչությամբ էլ անամոթաբար ասում, թե «ցավոտ խնդիրներ» կլինեն։
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Իրատես» թերթի այսօրվա համարում
