Հայաստանը այնպիսի մի դժվարին իրավիճակում է հայտնվել, որ չի եղել անկախության հռչակումից ի վեր։ Շատ է քննարկվում պարտության արդյունքում տարածքային, մարդկային և նյութական կորուստների հարցը։ Բայց ամենաբարդ հարցն այն է, որ ամեն ինչ դրանով չի սահմանափակվելու։ Բնականաբար, պարտությունն իր հետքն է թողնելու նաև մեր ապագայի վրա։ Եթե երկրի ներկայիս իրավիճակը և գործընթացների միտումը երկար պահպանվեն, ապա Հայաստանը կարող է նույնիսկ տարիներով ուշքի չգալ։ Հատկապես ուշադրության է արժանի այն հանգամանքը, որ մեր հասարակության ներսում տիրող բարոյահոգեբանական իրավիճակը, մեղմ ասած, ոչ բարվոք է, ինչը որևէ մոտիվացիա չի թողնում հետագա զարգացման համար։
Ընդհանրապես, մարել է ապագայի նկատմամբ հույսը, իսկ իշխանությունները բացարձակապես ի զորու չեն պետությունը դուրս բերել այս ծանր շրջափուլից։ Դրա համար էլ մարդկանց մոտ երկիրը լքելու և արտագաղթելու մտադրություն է նախանշվում։ Մյուս կողմից էլ հակառակորդն այնքան է լկտիացել, որ նորանոր պահանջներ է ներկայացնում և զիջումներ է պարտադրում մեր իշխանությանը, որը լուռ տանում է դրանք։ Իսկ մինչ այդ երկրի զարգացման տեսլականի, ռազմավարության, տնտեսական զարգացման, կորոնավիրուսային համավարակի դեմ պայքարին և այլ կարևոր հարցերի վերաբերող խնդիրները բարձիթողի վիճակում են։ Դա է պատճառը, որ այսօր հիմնական ընդդիմադիր ուժերը և հանրության մի ստվար հատվածը բողոքի ակցիաների և քաղաքացիական ընդվզումների ճանապարհն է ընտրել։ Եվ ակնկալվում է, որ բողոքի ալիքի աշխարհագրությունը աստիճանաբար կընդլայնվի՝ ընդգրկելով հանրության գերակշիռ մեծամասնությունը։
Եվ եթե հիմա մարդկանց մի մասն ինչ-ինչ պատճառներից ելնելով փողոց դուրս չի գալիս, և իշխանությունները հայտարարում են, թե իրենց հրաժարականի համար համաժողովրդական պահանջ չկա, ապա այս ամենի արդյունքում շատ կարճ ժամանակ անց ժողովրդի մեծ մասը դուրս է գալու փողոց և միահամուռ պահանջելու է կառավարության հրաժարականը։ Եթե, իհարկե, մինչ այդ չհասցնեն հրաժարական տալ: Այդ դեպքում ալիքն արդեն անկասելի է լինելու: Այնպես որ, իշխանություններից կամք և վճռականություն է պահանջվում, որպեսզի հասկանան, որ իրենց գնացքն արդեն գնացել է, և կառչելով աթոռից՝ չբարդացնեն իրավիճակը՝ հասցնելով նրան, որ անհամեմատ մեծ թվով մարդիկ դուրս գան փողոց և համաժողովրդական ճնշման ներքո հեռացնեն իրենց։
Արթուր ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում։
