-Աշի նման ախպեր չկա: Ինքը շատ հոգատար էր, անգամ ձայնիցս կհասկանար, որ ինչ որ բան է պատահել ու ամեն կերպ կփորձեր իմանալ, թե ինչ է եղել,- տևական լռությունից հետո այսպիսի խոսքերով է նկարագրում Արցախյան պատերազմի հերոս Աշոտ Աշոտյանին եղբայրը ՝ Պատվական Աշոտյանը:
Աշոտը Արագածոտնի մարզի Լուսագյուղ համայնքից էր: Սովորում էր խոհարարական քոլեջում: Ու թեև կարող էր 6 ամիս ուշ սկսել ծառայությունը, շտապել էր ներկայանալու զինվորական հավաքագրմանը և ընկերների հետ մեկնելու ծառայության:
Կարդացեք նաև
6 ամիս Վայքում ծառայելուց հետո, ծառայությունը շարունակել է Երևանում:
Պատերազմը սկսվեց Աշոտի ծնունդից երկու օր անց՝ սեպտեմբերի 27-ին։ Հենց այդ օրն էլ ընկերուհուն հետ վերադառնալու խոստում տալով 20-ամյա տղան մեկնել է Արցախ:
-Սեպտեմբերի 25-ին՝ իր ծննդյան օրն ինձ առաջարկեց, որ դառնամ իր ընկերուհին, իսկ հետո ասաց. «Հիմա մի պատասխանի, սիրտս ուրախությանը չի դիմանա», իսկ սեպտեմբերի 27-ին ասեց, որ գնում է ու խոստացավ անպայման վերադառնալ,-պատմում է ընկերուհին:
Աշոտն ընկերուհուն ընդամենը երկու անգամ է գրել ու ասել, որ սպասի ու մտածի առաջարկի մասին:
Չափազանց հայրենասեր տղան պատերազմի դաշտում վիրավորվեց հոկտեմբերի 12-ին՝ հրամանատարին օգնության հասնելու ժամանակ, իսկ 7օր հիվանդանոցում մնալուց հետո՝ հոկտեմբերի 19-ին Աշոտն անմահացավ:
-Ամսի 20-ին առավոտյան 8:50 իմացա Աշոտի մահվան մասին ու կյանքս 8:50-ի վրա կանգնեց,- պատմում է Աշոտի ընկերուհին ու ասում, որ տղայի մահվան նախորդ օրը տարօրինակ զգացողություն է ունեցել, պարապմունքից դուրս գալուց հետո գնացել է եկեղեցի ու կյանքում առաջին անգամ ծնկի իջած ու լացելով աղոթել է՝ խնդրելով, որ Աշոտն ուշքի գա:
Աղջիկը, որն ընկերոջը հաճախ է տեսնում երազում, պատմում է, որ մահվան նախորդ օրը երազ է տեսել. «իբր մեր բակ էր եկել, ասում էր՝ եկել է պատերազմից, բայց կույր է, ու երևի չմնամ իր հետ: Իսկ ես ասում էի. «Կուզե՞ս մի աչքս տամ քեզ, երկուսով էդպես ապրենք», իսկ ինքն ասաց, որ ինքը պետք է ինձ պաշտպաներ ու գնաց»:
Ընկերուհին պատմում է, որ ընկերոջ մահվանից 6 օր անց երազում կրկին նրան է տեսել. «Երազիս եկավ, ասաց՝ մամային ասա, հենց տխուր լինի, ինձ հիշի, թող գնա եկեղեցի, ես ընդեղ գործ ունեմ»:
-Աշոտն ասում էր. «Պատերազմն ո՞ւմ շունն ա, որ ինձ հաղթի»,-հիշում է ընկերուհին ու ասում, որ տղաները չպարտվեցին:
Աշոտի մարտական ընկերը՝ Տիգրանը պատմում է, որ տղան ոչնչից չի վախեցել ու հիշում մի դեպք պատերազմի օրերից.
-Պատերազմի ժամանակ հատված կար, որտեղ նորակոչիկները մնացել էին անորոշ վիճակում: Աշոտը գնացել ու իրանց դուխ է տվել, ոգևորել ու անվնաս հանել այդտեղից, կռվելով՝ բոլոր նորակոչիկներին անվնաս հետ է բերել:
Փորձելով նկարագրել հերոս եղբորը՝ Պատվականն ասում է.
– Եթե անծանոթ տղան էլ գար ու ասեր, որ կռիվ է արել, Աշոտը կգնար ու կօգներ: Ինքը երբեք թույլերին չի նեղացրել ու թույլ չի տվել, որ ուրիշը նեղացնի:
Աշոտի ընկերներն էլ նշում են. «Որտեղ Աշոտն էր, այնտեղ ժպիտն ու ուրախությունն էին»:
Աշոտին հիմա ժպիտով են հիշում բոլորը և շատերն էլ դժվարանում նրա մասին անցյալ ժամանակով խոսել.
«Խնդրում եմ, Աշոտի մասին անցյալով մի հարցրեք, ինքը միշտ ներկա է այնտեղ, որտեղ իրեն հարգում ու հիշում են»- ասում է Աշոտի մարտական ընկերը:
Աշոտն հաճախել էր պարի, ֆուտբոլի ու ըմբշամարտի և երազում էր նմանվել Արթուր Ալեքսանյանին ու Հայաստանը ներկայացնել բարձր բեմերի վրա, բայց ինչպես ընկերներն են նշում՝ «Պատերազմը կոտրեց նրա երազանքը»:
Ալվարդ ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
Լուսանկարները տրամադրել են Աշոտի ընկերուհին և եղբայրը
