Իսկ եթե պարզվի, որ 5 միլիարդ չի ստացել, Կանադայում տուն չի առել, ուրեմն ի՞նչ՝ այս պատերազմն ու պարտությունը, այս բարոյազրկված ու հուսահատ վիճակը, անիշխանությունը, պետության բացակայությունը նորմա՞լ է։
Մենք անպայման սուր եւ անհավանական սցենարների ականատես պետք է լինենք, որ իշխանությունների հրաժարակա՞նը պահանջենք։ Աշխարհում կառավարությունները շատ ավելի չնչին պատճառներով են հրաժարականներ տալիս, հետո նորից վերընտրվում են եւ վերադառնում։
Նորմալ քաղաքական գործընթացների փոխարեն մենք անպայման բարբարոս ցեղերի նմա՞ն պետք է ապրենք։ Կառավարության հրաժարականին հասնելը պետք է անպայման դառնա գերխնդիր, ազգովի փողոց ելնենք ու օրերով հրաժարական մուրանք մեր ընտրյալներից։ Նաեւ բոլոր պաշտոնյաներին պետք է սպառնանք բանտով ու մահապատժով։ Ամեն երկրորդը պետք է նրանց զգուշացնի, որ երկրագնդի վրա այլեւս ապրելու իրավունք չես ունենալու։
Ինչի՞ համար։ Որ աթոռն ու կյանքը նույնացվեն, եւ հրաժարականի սպառնալիքը դառնա կյանքից զրկելուն ուղղված քա՞յլ։ Որ մարդը, եթե ուղղակի ուզում է գոյատեւել, ձյութի նման կպչի աթոռին ու այլեւս պոկ չգա՝ թեկուզ միայն իր ընտանիքի հետագա գոյատեւումն ապահովելու համար։
Կարդացեք նաև
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում:
