Հայաստանում կա կոնսենսուս առնվազն, թերևս, մի հարցում՝ արտահերթ ընտրությունն անխուսափելի է, քանի որ 2018 թվականի դեկտեմբերի 9-ի ընտրությունից հետո հանրային տրամադրությունների և ուժերի հարաբերակցության պատկերը ենթարկվել է էական փոփոխությունների: Որևէ ողջախոհ մարդ հազիվ թե կասկածի տակ դնի այդ հանգամանքը:
Ընդ որում, խնդիրն այն չէ, որ հանրային տրամադրությունները փոխվել են այսպես ասած՝ վարկանիշային արտահայտությամբ՝ իշխանության լեգիտիմություն է նվազել, կամ որևէ նոր ուժ է ձևավորվել, կամ խորհրդարանի և արտախորհրդարանական ուժերի վստահության աստիճանի հարաբերակցություն է փոխվել:
Այդ փոփոխությունները կան, դրանք անհերքելի են՝ տարբեր աստիճանով և տարբեր ուղղություններով փոփոխություններ, սակայն հիմնական հանգամանքն այն է, որ արմատապես փոխվել է Հայաստանի հասարակական-քաղաքական օրակարգը, բովանդակությունը և հոգեբանությունը: Հենց դա պարտադիր է դարձնում արտահերթ ընտրությունը, ընդ որում՝ հնարավորինս արագ արտահերթ ընտրությունը:
Ամբողջ հարցն այն է, որ այդ ընտրությունը պետք է կազմակերպվի թե՛ խաղի կանոնների, թե՛ նաև բովանդակության իմաստով: Այսինքն՝ ո՞րն է լինելու ընտրության առանցքը, Հայաստանը վերադառնալու է փողի՞, ընտրական վերարտադրությա՞ն ժամանակաշրջան, թե՞ այդուհանդերձ կա բովանդակային ընտրություն կազմակերպելու ռեսուրս: 2018-ից հետո նշել ենք, որ հեղափոխական ընտրությունը հարաբերականորեն է ընտրություն:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ժամանակ» թերթի այս համարում
